Η παρουσία του ΠΘ στην βουλή ήταν ενδεικτική της κατάστασης στην οποία έχει περιέλθει η κυβέρνηση στο ζήτημα των υποκλοπών. Το «σφυροκόπημα» και η αδυναμία επαρκούς δικαιολόγησης τον έκανε να χάσει την ψυχραιμία του και να προβεί σε ενέργειες που υποδηλώνουν πολλά για τον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβάνεται την θέση του εντός του πολιτικού συστήματος. Δεν ήταν απλά μια έξοδος από τα προβλήματα, αλλά και η εκδήλωση μιας έπαρσης που πηγάζει από τις δημοσκοπήσεις εν πολλοίς και που μεταφράζεται στο: «ότι και να λέτε, ότι και να κάνετε ο νικητής θα μαι εγώ στο τέλος».
Μπορεί και να επιβεβαιωθεί, όμως δημιουργεί μια κατάσταση που μόνο κακό θα κάνει μακροπρόθεσμα στο πολίτευμα. Όταν ένας ΠΘ νιώθει ή αρχίζει να νιώθει πως δεν λογοδοτεί πουθενά παρά μόνο στον εαυτό του, αυτό κατά κανόνα σε ένα δρόμο οδηγεί, την εκτροπή σε όλο το φάσμα του δημοκρατικού βίου, όπως τόνισε και ο Α. Σαμαράς με βεβαιότητα μεσοβδόμαδα. Ποιος ξέρει με ποιο συνειρμό έκανε την διαπίστωση. Το απογοητευτικό είναι πως τα επιχειρήματα του μπήκαν ως βέλη σε πολύ λάθος φαρέτρες.
Είναι εξαιρετικά σημαντικό για την δημοκρατία να υπάρχει ο φόβος του αντίπαλου δέους. Όσο μεγαλύτερος και όσο περισσότερος, τόσο το καλύτερο τουλάχιστον από άποψη ελέγχου των πεπραγμένων. Επίσης σημαντικό είναι να μην συνηθίζουν οι πολίτες την νομιμοποίηση αντιδημοκρατικών πρακτικών. Το «όλοι τα έχουν κάνει αυτά» αποτελεί την εγγύηση επιδείνωσης της κατάστασης. Υπάρχουν πολίτες βέβαια που αυτές τις πρακτικές δεν τις «συγχωρούν» μόνο στον αντίπαλο. Όταν διαπράττονται από τους «δικούς μας» είναι ζήτημα «εθνικής ασφάλειας».
Σε κάθε περίπτωση, τίποτα δεν μειώνει ούτε δικαιολογεί, εφόσον αποδειχθούν επαρκώς, τις ευθύνες της κυβέρνησης και του ίδιου του ΠΘ. Το ότι μπορεί να το έκαναν κι άλλοι ή να του κάνουν την στιγμή που μιλάμε και σε άλλες χώρες δεν αναιρεί την εκτροπή. Ίσα ίσα επιβεβαιώνει τα σοβαρά ζητήματα δημοκρατίας και διαφάνειας που ταλανίζουν τις φιλελεύθερες δημοκρατίες της δύσης που με πρόφαση την εθνική ασφάλεια εν γένει, οι κυβερνήσεις τους εκμεταλλεύονται τις παρακολουθήσεις για ίδιον όφελος.
Είναι πλέον εμφανές πως στην περίπτωση που η κυβέρνηση και η ΝΔ συνολικά, βγουν αλώβητες από τις επερχόμενες εκλογές, δημιουργούνται οι ιδανικές συνθήκες παγίωσης ενός καθεστωτισμού όπως τον έχουμε περιγράψει στην περίπτωση του ΠΑΣΟΚ σε παλαιότερο άρθρο. Αυτό το μοντέλο εξουσίας η χώρα το έχει ζήσει και ξαναζήσει στο παρελθόν και εκτός απροόπτου θα το ξαναζήσει. Σχεδόν κάθε κόμμα που κατακτά την εξουσία αρχίζει να σκέφτεται με αυτό τον τρόπο από ένα σημείο και μετά.
Η πιθανή απογοήτευση όσων πίστεψαν και πιστεύουν πως ο Κ. Μητσοτάκης ήταν το πρόσωπο που θα έσπαγε αυτό τον τροχό, θα τροφοδοτήσει όποιον καταφέρει να πείσει στο μέλλον πως θα το κάνει αυτός. Από τις υπάρχουσες κοινοβουλευτικές ηγεσίες μόνον μία μπορώ να φανταστώ αν και με μεγάλη δυσκολία να καταφέρνει να κεφαλαιοποιεί αυτή την συγκεκριμένη απογοήτευση, που αποτελεί από μόνη της μια ικανοποιητική δεξαμενή.
Χάρης Φιλιππάκης
Leave a Reply