Απόλυτα δικαιολογημένα και εύλογα αναρωτιούνται πολλοί πως είναι δυνατόν να υποστηρίζεις την ειρήνη στέλνοντας οπλισμό για την συνέχιση ενός πολέμου. Όπως επίσης, γιατί η Ελλάδα να εμπλακεί με αυτό τον τρόπο στον πόλεμο στην Ουκρανία και ποιες θα είναι οι μελλοντικές συνέπειες αυτής της πράξης, όταν και αν η Ρωσία κερδίσει αυτό που επιδιώκει. Σε πέντε σημεία θα προσπαθήσουμε να αναζητήσουμε απαντήσεις.
- Καταρχάς το βασικότερο όλων. Μια τέτοια ενέργεια ή την πιθανότητα υλοποίησης της, ένα κράτος δεν πρέπει να την προσεγγίζει με κριτήριο τους συναισθηματισμούς και τις ιδεολογικές αγκυλώσεις. Μόνο κριτήριο είναι το ζήτημα οφέλους-κόστους. Όλα τα υπόλοιπα δεν πρέπει να απασχολούν ένα κράτος που στοχεύει στην εθνική ασφάλεια.
- Η Ελληνική κυβέρνηση ως ένα βαθμό παρασύρθηκε από το συναίσθημα και την ιδεοληψία της όπως φαίνεται, αλλά και το γενικότερο κλίμα στην δύση, μη σκεπτόμενη πως οι περιοχές που ζουν Έλληνες ομογενείς, κατά πάσα πιθανότητα μετά το πέρας του πολέμου θα είναι υπό Ρωσική κατοχή. Η Ρωσία και ο Πούτιν εφόσον βγει νικητής της απρόβλεπτα παρατεταμένης αυτής σύγκρουσης, δεν θα ξεχάσει αυτή την ενέργεια. Εκτός και αν η κυβέρνηση στοχεύει στον οριστικό επαναπατρισμό τους.
- Είναι προφανές πως η κυβέρνηση με την αποστολή οπλισμού σε μια χώρα που την έχει άμεση ανάγκη θέλει να στείλει ένα μήνυμα έμπρακτης συμπαράστασης, όπως και το τι περιμένει η ίδια αν ποτέ βρεθεί σε αντίστοιχη θέση. Δηλαδή όχι δηλώσεις καταδίκης αλλά πραγματική στήριξη με σκοπό την άμυνα. Το έχουμε ξαναπεί. Τις διεθνείς σου σχέσεις τις χτίζεις, δεν βασίζεσαι σε ευχολόγια και ηθικολογικές ακροβασίες. Τα καλό-κακό, ηθικό- ανήθικο οδηγούν σε συρρίκνωση. Συμπράττεις με το όφελος και όχι με την ηθική. Την κρίσιμη ώρα δυστυχώς δεν θα βγει ο θεός στο τηλέφωνο αλλά κάποιος που είτε από υποχρέωση είτε από συμφέρον, κυρίως το δεύτερο, θα σε βοηθήσει.
- Κάτι που συχνά διατρανώνουν αρκετοί διεθνολόγοι. Η Ελλάδα οφείλει να βλέπει τον εαυτό της εντός του ΝΑΤΟ ως ισότιμο μέλος που δεν ανήκει στην συμμαχία αλλά συμμετέχει σε αυτή. Συμμετέχει αλλά ορίζει η ίδια τα όρια της και τις πολιτικές που εξυπηρετούν τα συμφέροντα της με γνώμονα πάντα την εθνική της ασφάλεια. Με απλά λόγια δεν πρέπει να φέρεται ως το «καλό παιδί» που δεδομένα ανήκει στην δύση. Μπορεί η δύση να αποτελεί την πιο «αξιόπιστη λύση» όμως αυτό δεν πρέπει να αποτελεί ανασταλτικό παράγοντα πολύπλευρης εξωτερικής πολιτικής.
- Την στιγμή που μιλάμε, οι θετικές ή αρνητικές επιπτώσεις της αποστολής αμυντικού υλικού στην Ουκρανία δεν μπορούν με ασφάλεια να διαγνωσθούν καθώς δεν έχει κριθεί η έκβαση του πολέμου. Το μόνο που μπορούμε με επισφάλεια να στηρίξουμε είναι το σχόλιο 2. Η στάση της Τουρκίας όπως την περιγράψαμε, είναι παραδοσιακά η στάση που περιγράφουμε και στο παραπάνω σχόλιο. Μπορεί η Ρωσία να αντιλαμβάνεται την επιτηδειότητα της Τουρκίας σε όλα τα επίπεδα όπως και το ότι Τουρκικά drones που πουλήθηκαν στον Ουκρανικό στρατό καταστρέφουν Ρωσικό εξοπλισμό, όμως στο πρόσωπο της διακρίνει περισσότερο όφελος παρά κόστος προς το παρόν. Εκεί έγκειται και η αποτελεσματικότητα και ανεξαρτησία της Τουρκικής εξωτερικής πολιτικής που εσχάτως έχουν ανακαλύψει αρκετοί. Ξέρει καλά να παίζει αυτό το παιχνίδι χωρίς ηθικολογικά συμπλέγματα και κυρίως χωρίς τα καταχρηστικά διλήμματα: «Πόσες ΜΕΘ θα φτιάχναμε με τα ραφάλ».
Χάρης Φιλιππάκης
Leave a Reply