Την Τζούλια Μπάρκα την γνώρισα κάποια στιγμή στη μέση της δεκαετίας του 90. Ήταν ένα αξέχαστο βράδυ στο Κολωνάκι.
Στην παρέα ήταν ο Κυριάκος Κερανόπουλος ο Γιάννης Αντωνίου ο Μανώλης Τζιράκης o Ρήγας και κάποιες άλλες διάσημες φίλες από το χώρο των media.
Ακολούθησαν διάφορες επαγγελματικές βραδιές όπου μου δόθηκε η ευκαιρία και ανακάλυψα ότι η Τζούλια ήταν ένα απίστευτο πλάσμα.
Ξεκίνησε να χτίζει το όνομα της στο χώρο της σόου μπίζ στα μέρη μας από τα 80s. Με το χαμόγελο της ως τρόπο αντίδρασης απέναντι σε όλα. Θετικά ή αρνητικά. Η Τζούλια έμοιαζε λές και ήταν έτοιμη ανά πάσα στιγμή για συμμετοχή σε παρεϊστικη διασκέδαση. Λες και το έκανε σαν μια μορφή αντίδρασης σε ότι γινόταν δίπλα της. Θετικό η αρνητικό. Τα 90’s τόσο στη μέση όσο και στο τέλος τους ήταν μια ευλογημένη περίοδος για εμάς που είχαμε εμπλακεί τότε στο παιχνίδι της μικρής οθόνης. Για μένα αυτό συνεχίστηκε και στην επόμενη δεκαετία. Την πρώτη του 2000. Θυμάμαι ακόμη ότι τότε είχα φτιάξει μια απίθανη παρέα. Με πρόσωπα κυρίως από το χώρο των media.
Ακομπλεξάριστα. Χαρούμενα. Ευτυχισμένα. Παρά τις όποιες αντιξοότητες έρχονταν στην επιφάνεια και τις αναποδιές που χαρακτηρίζουν το επάγγελμα μας. Εδώ που τα λέμε ήταν αλλιώς και η διάθεση όλων μας. Όπως αυτό αποδείχτηκε στην πορεία. Πιο χαλαρή ίσως. Με περισσότερα ψήγματα αισιοδοξίας.
Τα χρόνια πέρασαν. Για όλους. Η νέα δεκαετία εκεί στις αρχές του 2000 έφερε νέα κόλπα στο προσκήνιο. Για άλλους από μας διακρίσεις για άλλους περιπέτειες για μερικούς κυνήγι με τη δημοσιότητα και για κάποια ονόματα ένα απότομο τέλος συνδυασμένο με αρκετά γιατί…
Μερικοί από εκείνη την ομάδα δεν άντεξαν. Έφυγαν νωρίς. Δεν το πάλεψαν όσο έπρεπε ή όσο θα έπρεπε ίσως. Άλλους τους πήρε μαζί του το καλοκαίρι. Ξέρεις μερικές φορές σου κλείνει το μάτι σε μαγεύει αλλά σου φυλάει και εκπλήξεις ή εκεί κάπου στην αρχή του ή στο τέλος του για να σε χαρακτηρίσει. Εκπλήξεις που δεν είναι πάντα ευχάριστες.
Η Τζούλια κάποια στιγμή λες και νικήθηκε σε ένα περίεργο παιχνίδι της μοίρας. Το πάλεψε. Με το δικό της τρόπο. Μοναχικά. Όπως συμβαίνει πάντα στο πρόβλημα που σου χτυπάει την πόρτα και καλείσαι να το αντιμετωπίσεις ολομόναχος… Κι ας έχεις κόσμο δίπλα ή γύρω σου.
Η Τζούλια δεν το άντεξε. Πάλεψε. Τελικά έφυγε για τον παράδεισο. Εκεί είναι με ορισμένα από τα αξέχαστα πρόσωπα από εκείνη την απίθανη περίοδο των 90’s που έμοιαζαν λες και ήταν μια αυτοκόλλητη ομάδα. Στο μυαλό μου έρχονται πολλά. Θυμάμαι ακόμη τις απίστευτες πλάκες όλων μας με τον Κυριάκο Κερανόπολο αλλά και τα μοναδικά ξενύχτια στην παραλιακή με τον Τζιράκη και τον Μπατζάκα αλλά και τα μοναδικά πάρτυ το μεσημέρι στην παραλία του Αστέρα στη Βουλιαγμένη.
Η Τζούλια ή αν θέλετε η Γιούλη Μπάρκα, για όσους την ήξεραν λίγο περισσότερο, δεν είναι εδώ. Είναι μακριά. Μαζί με τον Μανώλη Τζιρακη τον Δημήτρη Μπατζάκα και τον Γιάννη Αντωνίου, τρία από τα πολλά μέλη εκείνης της απίθανης παρέας.
Rip γλυκειά μου…
Βασίλης Λούκας
Leave a Reply