Τετάρτη 29/06/2016, 21.53
Δεν ξέρω αν θυμάσαι αλλά την προηγούμενη εβδομάδα σου έλεγα για το Brexit και για το τι αυτό σημαίνει. Αν δεν θυμάσαι (δεν πιστεύω να μην με διαβάζεις κάθε εβδομάδα) καλό θα ήταν να κάνεις κλικ εδώ και να το διαβάσεις πριν συνεχίσεις.
Το επόμενο βράδυ λοιπόν εγώ, οι υπόλοιποι Έλληνες, Άγγλοι, Πολωνοί, Ρουμάνοι, Ινδοί, Ισπανοί, Ιταλοί και οι υπόλοιπες φυλές του πλανήτη που ζούνε στην Αγγλία καθήσαμε στον καναπέ με ένα τεράστιο πακέτο πατατάκια για να δούμε τα αποτελέσματα του Referendum. Δεν ήταν όλη η προγούμενη ημέρα μας κοινή καθώς άλλοι ψήφισαν και άλλοι όχι. Αλλά στις 22:00 που έκλεισαν οι κάλπες σχεδόν όλοι καθίσαμε να δούμε τα αποτελέσματα. Το δίκτυο Sky έβγαλε αμέσως την μοναδική δημοσκόπιση της βραδιάς από το yougov που έδειχνε το Remain στο 52%. Όλοι άρχισαν να αντιμετωπίζουν το Remain σαν νικητή αν και για λόγους δεοντολογίας τόνιζαν ότι τίποτα δεν έχει κριθεί. Στις 23.30 άρχισαν να βγαίνουν τα αποτελέσματα. Η πρώτη ένδειξη ήρθε στις 00.30 περίπου όπου το Newcastle έδωσε μεν Remain αλλά με ελάχιστη διαφορά με το Leave. Βλέπεις το Newcastle περίμεναν να δώσει μεγάλη διαφορά. Εκεί άρχισαν να ζώνουν τα φίδια αρκετούς. Ταυτόχρονα ο Μορφέας μας χάιδευε το κεφαλάκι όμως οπότε η Αγγλία έπεσε να κοιμηθεί και μαζί της κι εγώ. Στις 06.30 περίπου τα μάτια άνοιξαν και το χέρι πήγε αυτόματα στο κινητό. Τσέκαρα και έβλεπα παντού το απίστευτο “UK Votes to LEAVE”. Ήταν τέτοιο το σοκ που δεν ήξερα αν έπρεπε να χαμογελάσω ή να στεναχωρηθώ. Ήξερα και έγραφα από πριν ότι άμεσα δεν θα άλλαζαν πολλά πράγματα. Το ζήτημα ήταν η αντίδραση του κόσμου. Πώς θα αντιλαμβάνονταν την επικράτηση του Leave.
Αυτή η πρώτη ημέρα λοιπόν ήταν έντονη. Όλοι ήταν σε κατάσταση σοκ. Παντού μιλούσαν γι αυτό. Ο ήλιος έλαμπε. Σπάνιο πράγμα. Άντε να τους πείσεις τώρα ότι δεν θα ήταν όλα ρόδινα. Ο Farage πανηγύριζε και οι υποστηρικτές του τον παρουσίαζαν κάτι ανάμεσα σε Λεωνίδα και Μαραντόνα ( true story και μπορείς να διαβάσεις στην φωτογραφία την ανάρτηση του Έλληνα πολιτευόμενου με τον Farage). Η Ευρώπη μιλούσε για την ρατσιστική Αγγλία.
Η γυναίκα μου έφτασε στην δουλειά της όπου, με εξαίρεση έναν συνάδελφο που ήταν χαρούμενος με το αποτέλεσμα αλλά ψύχραιμος, οι άλλοι ήταν σοκαρισμένοι. Κάποιες αγγλίδες την πήραν αγκαλιά και της είπαν ότι είναι ευπρόσδεκτη και ότι ζητάνε συγνώμη αν το άλλο μισό της Αγγλίας την έκανε να νιώσει ανεπιθύμητη. Μέσα στην εβδομάδα οι γείτονες μας έστελναν μηνύματα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ότι είναι πολύ χαρούμενοι που μας έχουν κοντά τους. Φαντάσου τώρα αυτό το ενδεχόμενο σε άλλη χώρα.
But this is the bright side of the story.
Σε άλλες γειτονιές Άγγλοι φασίστες επιτέθηκαν σε μουσουλμάνους και Πολωνούς κυρίως μετανάστες. Οι επιθέσεις έγιναν ακόμα και σε ανθρώπους που ζουν στην χώρα 10ετίες. Το γεγονός δε ότι επιτέθηκαν σε Ινδούς ή αφρικανούς για παράδειγμα δείχνει και την ηλιθιότητα αυτών των ανθρώπων. Το κλασσικό τους επιχείρημα ήταν “We voted Leave, so when are you planing to leave?”. Τώρα πώς να εξηγήσεις σε έναν κρετίνο ότι ψήφισε Leave για να φύγει αυτός από την Ευρώπη και όχι εσύ που ζεις εδώ 20 χρόνια από την Αγγλία? Τα περιστατικά κάθε ημέρα ήταν και περισσότερα. Από τον εμπρησμό ενός καταστήματος με μολώτοφ (που ήταν το πιο σοβαρό) μέχρι τις επιθέσεις σε Μ.Μ.Μ., σε σχολεία, εργασιακούς χώρους και δρόμους οι οποίες ήταν όλες φραστικές. Είναι τελικά οι Άγγλοι ξενοφοβικοί;
ΌΧΙ αλλά υπάρχει μια μερίδα ρατσιστών η οποία ξαφνικά ένιωσε δυνατή. Αυτό είναι το μεγάλο στοίχημα της Αγγλίας. Να βάλει στην άκρη αυτούς. Όσο πιο ανεκτικοί δείξουν να είναι στο πρόβλημα τόσο θα γιγαντώνεται. Ειλικρινά ένα από τα πράγματα που θαύμασα στην Αγγλία απ' όταν ήρθα εδώ ήταν η δυναμική μιας αντιφασιστικής λογικής που είχε ο μέσος Άγγλος. Αυτή που επέβαλε στον φασίστα της διπλανής πόρτας να μην εκφράζει ελεύθερα αυτές τις απόψεις. Τα τελευταία 2 χρόνια υπήρξε μια μαζική προσπάθεια από πολλά Μ.Μ.Ε. να δημιουργήσουν ένα κλίμα κατά των ευρωπαίων μεταναστών. Βέβαια πάντα αυτό το κλίμα στρέφεται προς τον αδύνατο. Ειδικά σε μια καπιταλιστική χώρα όπως η Αγγλία. Δεν μας φταίει ο πάμπλουτος μετανάστης που μένει σε σπίτι των τριών εκατομμυρίων και ήρθε εδώ απλά για να αποφύγει την φορολογία της χώρας του (στην οποία μένει όλο τον χρόνο κι ας δηλώνει ως μόνιμη κατοικία την Αγγλία) και εκμεταλλεύεται και εδώ τους εργαζόμενους. Αυτός είναι άξιος. Το πρόβλημα μας είναι οι Πολωνοί για παράδειγμα οι οποίοι είναι και σκληρά εργαζόμενοι συνήθως σε εργοστάσια ή αποθήκες. Δεν είναι τυχαίο ότι σε Πολωνούς απευθύνονται τα περισσότερα ρατσιστικά σχόλια έως τώρα. Είναι αυτοί που συνήθως δουλεύουν στις πιο σκληρές δουλειές στην Αγγλία. Ειδικά τα νέα ανειδίκευτα παιδιά δουλεύουν σε άθλιες συνθήκες Μανωλάδας στις χειρότερες επιχειρήσεις. Αλλά το πρόβλημα δεν είναι το αφεντικό αλλά ο μετανάστης που χαλάει την πιάτσα. Τα έχω ξαναζήσει αυτά και είμαι πια 36. Μεγάλος για να έχω υπομονή και μικρός για να ζω την επανάληψη της ιστορίας.
Μην γελιόμαστε. Το πρόβλημα θα υπήρχε ακόμα και εαν το αποτέλεσμα ήταν αντίστροφο. Αν ήταν 52% Remain και 48% Leave. Το ποσοστό είναι μεγάλο. Το θέμα ήταν το κλίμα που δημιουργήθηκε από όλα τα στρατόπεδα για να κερδηθούν οι εθνικές εκλογές του 2015 και κατά συνέπεια η διαμάχη για το δημοψήφισμα. Όταν σπέρνεις ξενοφοβία θερίζεις ρατσισμό και φασισμό. Το μεγαλύτερο ποσοστό των Άγγλων (και αυτών που ψήφισαν Leave) είναι υπερόπτες αλλά έμαθαν να ζουν με “ξένους”. Έμαθαν να συνυπάρχουν και αντιλαμβάνονται πόσο έχουν βοηθήσει οι μετανάστες στην οικονομία τους. Κρίνουν τον άνθρωπο και όχι την καταγωγή. Είναι επιφυλακτικοί και κουμπωμένοι και σε κάθε περίπτωση “Άγγλοι” αλλά με μια ευγένεια έστω επειδή έτσι δείχνουν την ανωτερότητα τους. Τώρα όμως πρέπει να αντιμετωπίσουν το μικρότερο ποσοστό που είναι φασίστες και ψήφισαν και αυτοί Leave. Αν δείξουν ανοχή δεν θα είναι καλή η κατάληξη αυτής της υπόθεσης. Αν δεν τους αναγκάσουν να αισθανθούν πάλι μειοψηφία θα αυξηθούν τα κρούσματα. Θέλω να πιστεύω ότι η κοινωνία και η κάθε γειτονιά σαν μονάδα θα αντιδράσουν.
Το αντιφασιστικό κίνημα είναι ενεργό. Δεν πέρασαν πολλοί μήνες απ όταν έτρεχαν οι Άγγλοι εθνικιστές στο Λίβερπουλ για να μην τους πιάσουν οι αντιφασίστες.
Σε πιο μικρές συνοικίες (όπως αυτή που μένω) τα πράγματα μάλλον θα κυλήσουν πιο ομαλά. Λιγότεροι οι μετανάστες, πιο προσωπικές οι σχέσεις, λίγο πιο εύκολη η προσαρμογή. Σε μεγαλύτερες πόλεις θα υπάρξει πρόβλημα στο άμεσο μέλλον και θα χρειαστεί υπομονή και θάρρος από όλους. Οι Έλληνες είναι η αλήθεια ότι είναι και λίγο πιο αγαπητοί στους Άγγλους αλλά αυτό δεν είναι αρκετό για να αισθανθείς πάλι ηρεμία.
Το χειρότερο είναι η ανασφάλεια. Αυτή οδηγεί σε όλες τις λάθος αποφάσεις ιστορικά. Η ανασφάλεια και η απληστία.
Πολλές φορές η απληστία οδηγεί στην ανασφάλεια … if you know what I mean.
