Πάμε μια βόλτα στη δεκαετία του 80. Ο κόσμος τα μέρη μας πηγαίνει φανατικά σε δισκάδικα. Αγοράζει ότι μπορεί με τις δραχμές που έχει στο πορτοφόλι του. Παραγγέλνει άλμπουμ εισαγωγής. Περιμένει να βρει προσφορές στα Εξάρχεια και στο Κολωνάκι. Περιμένει πως και πως τις νέες κυκλοφορίες. Ακούει μετά μανίας ραδιόφωνο. Θέλει να μάθει τι καινούριο παίζει. Βλέπει ελάχιστα ή καθόλου τηλεόραση γιατί δυστυχώς στα κρατικά κανάλια δεν υπάρχει εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων σχεδόν τίποτα αξιόπιστο ώστε να αντλήσει πληροφορίες.
Προς το τέλος των 80’s το cd έρχεται με πολύ φόρα από το εξωτερικό για να διώξει από την καθημερινότητα το βινύλιο. Ξαφνικά οι περισσότεροι μπαίνουν στη διαδικασία να αλλάξουν τις δισκοθήκες τους. Το νέο προϊόν είναι ένα κίνητρο… Ορισμένοι ψαγμένοι ή πιο ρομαντικοί παραμένουν κολλημένοι στο βινύλιο. Ο καιρός περνάει. Το cd αρχίζει σιγά σιγά να παλιώνει. Φτάνουμε μια ανάσα από το σήμερα. Το βινύλιο παίρνει τη ρεβάνς. Ξανά στο προσκήνιο. Ξανά στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος.
Μικροί και μεγάλοι στην Ελλάδα, παράλληλα με το downloading ξαναβάζουν στο καθημερινό τους πλαίσιο το δίσκο βινυλίου. Τι συμβαίνει τελικά; Γιατί βλέπουμε παζάρια βινυλίου να κεντρίζουν το ενδιαφέρον. Ποιο έργο παίζεται;
Σκέφτηκα να απευθυνθώ σε έναν καθ ύλη αρμόδιο για να σας μεταφέρω λεπτομέρειες και παρασκήνιο από την επανεμφάνιση του βινυλίου και τον πρωταγωνιστικ ό ρόλο του.
Ο Δημήτρης Αντωνάκος, ο άνθρωπος που κινεί τα νήματα του Vinyl is Back, είναι το κατάλληλο πρόσωπο. Πάμε λοιπόν να μάθουμε όλα τα μυστικά του.
-Πόσο εξαρτημένος είναι ο νεοέλληνας με το βινύλιο;
-Η «εξάρτηση» με το βινύλιο είναι η ίδια σε όλες τις κατηγορίες των ανθρώπων που έχουν «μυηθεί» σ’ αυτή τη μαγική διαδικασία. Από τη στιγμή που υπάρχει μια συνεχώς αυξανόμενη κίνηση παραγωγής δίσκων βινυλίου αλλά και πικάπ, είναι επόμενο αυτή να υποστηρίζεται τόσο από ένα νεανικό κοινό που έρχεται σε μια πρώτη επαφή με τους δίσκους βινυλίου, όσο και από το καταναλωτικό κοινό που έχει αγοραστική δύναμη, είναι μέσης ηλικίας και θέλει να αποκτήσει πικάπ και δίσκους. Οι πωλήσεις πικάπ και αξεσουάρ, αλλά και δίσκων βινυλίου έχουν συνεχώς αυξητικές τάσεις, κάτι που είναι εμφανές και στις on line πωλήσεις.
-Μιλάμε μάλλον για μια πολύ έντονη σχέση.
-Το ενδιαφέρον του κόσμου για τη μουσική δεν έπαψε ποτέ να υπάρχει, και φυσικά ούτε η εξάρτησή του από αυτήν. Όποιος αγοράζει συστηματικά δίσκους (ή όταν έχει την άνεση να το κάνει), δίνει προτεραιότητα σε αυτό ή το συμπεριλαμβάνει στα έξοδά του. Δεν είναι ένα είδος μόδας που έρχεται και παρέρχεται, ούτε κάτι που θα πλησιάσει ο νεοέλληνας με μια έννοια «trend», δηλαδή απλά για να είναι «in».
Οι αγοραστές δίσκων βινυλίου δεν καυχώνται για το hi-fi σύστημά τους, αλλά κυρίως για την συλλογή δίσκων τους και την απόλαυση που τους προσφέρει η ακρόασή τους. Η «ερωτική» σχέση με το βινύλιο, αποτελεί για τους κάθε λογής «vinyl maniacs» λυτρωτική διέξοδο και μια βαθιά ανάσα μέσα στη σκληρή καθημερινότητα.
-Πηγαίνοντας αρκετά χρόνια πίσω αναρωτιέμαι ποια είναι η πιο ευχάριστη ανάμνησή σου από τη μουσική δεκαετία του 80.
-Αν περιοριστώ στις μουσικές αναμνήσεις αυτής της δεκαετίας, θα επιλέξω (καθώς ακούω κυρίως αυτό που συνοπτικά λέμε «έντεχνη» ελληνική μουσική και είμαι fun του Κώστα Χατζή), το πρώτο live του που παρακολούθησα: 1980, μπουάτ «Σκορπιός» στη Πλάκα, «το Ταμ-Ταμ» με τη Μαρινέλλα. Στιγμές μέθεξης για όλους τους «μυημένους» στις μουσικές διαδρομές αυτού του ιδιαίτερου τραγουδοποιού- πόσο μάλλον για μένα που, μέχρι τότε, «έλιωνα» στην κυριολεξία κάθε μέρα τους δίσκους του (και πολύ περισσότερο τις κασέτες του), ήξερα όλα τα τραγούδια του, αλλά δεν τον είχα ακούσει «ζωντανά»!
-Πολύς θόρυβος γίνεται τα τελευταία χρόνια με Vinyl is Back. Τελικά τι καινούργιο ήταν αυτό που πρόσφερε στη ζωή της Αθήνας;
-Έφερε ένα νέο άνεμο ελευθερίας και ψυχαγωγίας που όταν συμβαίνει έχει μεγάλη ανταπόκριση. Είναι ένα event που το περιμένει ο κόσμος της μουσικής με αγωνία και θέλει να μην το χάσει. Πολλοί επισκέπτες του Vinyl is Back έρχονται και τις τρεις μέρες που διαρκεί και παραμένουν εκεί όσες περισσότερες ώρες είναι δυνατόν για τον καθένα. Αυτό σημαίνει ότι «κλέβουν» ώρες από την καθημερινότητά τους για κάτι που τους αρέσει και τους γεμίζει. Οι περισσότεροι αισθάνονται άνετα και οικεία σε ένα χώρο όπου μπορούν να ικανοποιήσουν το πάθος τους, αλλά και να συνευρεθούν με την παρέα τους, ή ακόμα να συναντήσουν ανθρώπους που έχουν πολύ καιρό να δουν. Επίσης να δουν σημαντικά συγκροτήματα live και να πάρουν μέρος στις διάφορες δραστηριότητες: στα παιχνίδια, στις κληρώσεις, ακόμα και να απολαύσουν τον καφέ τους στο μπαλκόνι του Μουσείου Αυτοκινήτου! Παράλληλα κάτι καινούργιο στο οποίο από την αρχή στόχευσε το Vinyl is Back και είμαι πολύ περήφανος που το κατακτάμε βήμα-βήμα, είναι το εξής: μέχρι την εμφάνιση του Vinyl is Back, το βινύλιο αντιμετωπιζόταν είτε απλώς ως κάτι vintage, είτε (και μάλιστα από ένα τμήμα του ίδιου του κόσμου του) ως ένα «κλειστό» club για λίγους «μύστες». Το Vinyl is Back, ανέδειξε το παρόν και το μέλλον (και όχι μόνο το παρελθόν) του βινυλίου, προσέλκυσε και δημιούργησε νέο κοινό και, τελικά, σε πλήρη αρμονία με το όνομά του, απέδειξε ότι το βινύλιο επέστρεψε «κανονικά και με το νόμο»!
-Υπάρχει μια μεγάλη κόντρα ανάμεσα στο βινύλιο και το cd. Ποιός είναι τελικά ο νικητής;
-Δεν υπάρχουν νικητές και ηττημένοι στο χώρο της μουσικής. Υπάρχει όμως αυτό που κάνει τη διαφορά και αυτό είναι το βινύλιο. Πάει καιρός πια που το βινύλιο πουλάει περισσότερο από το cd, το οποίο δεν μπόρεσε να συναγωνιστεί την επιστροφή στο βινύλιο. Δεν δόθηκε κάποια μάχη, αλλά η επικράτηση ήταν αναμενόμενη και εξελίχθηκε φυσιολογικά. Κανείς τώρα πια δεν μιλά για τη φανταστική αυτή αναμέτρηση, που μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα τείνει να γίνει ρετρό. Όλοι μιλούν για το βινύλιο και την εξέλιξή του ως το μοναδικό αξιόπιστο format που πλέει σε ήρεμα νερά μέσα στον ωκεανό του downloading και των σύγχρονων υπηρεσιών παροχής μουσικής.
-Βλέπω παντού σκηνές από μια ανελέητη μάχη. Στην Ελλάδα λιγότερο στο εξωτερικό περισσότερο. Βινύλιο εναντίον downloading. Θέλεις να αναφερθείς σε λεπτομέρειες;
-Οι πωλήσεις δίσκων βινυλίου ξεπέρασαν στην Αμερική σε έσοδα το spotify free και το you tube (δηλαδή τις δωρεάν υπηρεσίες μουσικής που βασίζονται σε διαφημίσεις) μαζί! Τα έσοδα από τα βινύλια ανέρχονται σε 418 εκατομμύρια δολάρια, έναντι 380 εκατομμύριων των streams.
Το ίδιο καταγράφεται και στη Μεγάλη Βρετανία φέτος, όπου το πρώτο εξάμηνο τα έσοδα από τις πωλήσεις βινυλίων ξεπερνούν τα έσοδα από τις υπηρεσίες streaming. Στην Ελλάδα δεν υπάρχουν ανάλογα στοιχεία καταγραφής, καθώς ο αριθμός πωλήσεων δίσκων προέκυπτε από τα στοιχεία που έδινε η ΑΕΠΙ μέχρι την κατάρρευση των δισκογραφικών εταιρειών, αλλά μπορούμε να πούμε ότι υπάρχουν τουλάχιστον 80 ανεξάρτητες εταιρείες παραγωγής δίσκων βινυλίου που αυξάνονται συνεχώς, ενδεικτικό της ανόδου του βινυλίου στη χώρα μας.
-Ένας άνθρωπος που είναι μέσα στο βινύλιο όπως εσύ σίγουρα θα έχει κάποιο σημείο αναφοράς. Ένα θησαυρό. Ένα ανεκτίμητο άλμπουμ. Ξεχωρίζεις κάτι ή είναι όλα παιδιά σου;
-Μου είναι πολύ δύσκολο να ξεχωρίσω ένα άλμπουμ ως το πιο ανεκτίμητο της συλλογής μου, καθώς υπάρχουν τουλάχιστον 10-15 δίσκοι τους οποίους θεωρώ πραγματικά πολύτιμα αποκτήματα.
Αν θα έπρεπε οπωσδήποτε να αναφερθώ σε κάποιον, θα επέλεγα ένα άλμπουμ που, μολονότι δεν θα ήταν -ας πούμε- στη κορυφαία 5άδα μου μουσικά, καθίσταται πολύτιμος από τον τρόπο που τον απέκτησα: σε κάποια στιγμή, διαπίστωσα ότι, ενώ είχα όλους τους δίσκους του Κώστα Χατζή, μου έλειπε το 3πλό άλμπουμ «Ελπίδα – Δάκης στου Κώστα Χατζή» (ζωντανή ηχογράφηση του 1977από τη μπουάτ «Σκορπιός»). Παρά το ψάξιμο, δεν τον βρήκα σε κάποιο από τα δισκάδικα που αγόραζα δίσκους τότε- και μάλιστα, ο συγκεκριμένος δεν βγήκε ποτέ και σε cd. Ψάχνοντας στο you tube, διαπίστωσα ότι κάποιος χρήστης «ανέβαζε» τακτικά τραγούδια από αυτόν τον δίσκο, οπότε του έστειλα ένα μήνυμα, αν μπορούσε να μου τα στείλει ηλεκτρονικά, ώστε να τα έχω τουλάχιστον στη συλλογή μου. Φαντάζεστε τη χαρά μου όταν ο άνθρωπος αυτός μου απάντησε ότι, όχι μόνο μπορεί να μου δώσει τον δίσκο σε ηλεκτρονική μορφή, αλλά, επειδή είχε το βινύλιο διπλό, μπορούσε να μου δώσει το ένα- και μάλιστα μου το χάρισε, γιατί απ’ ότι μου είπε «κατάλαβε ότι θα πιάσει τόπο»! Η εκπληκτική χειρονομία αυτού του υπέροχου ανθρώπου είναι που καθιστά το άλμπουμ «Ελπίδα – Δάκης στου Κώστα Χατζή» το πιο ανεκτίμητο της συλλογής μου και κάθε ακρόασή του αποτελεί μια ευκαιρία για να τον ευχαριστώ, έστω και εξ’ αποστάσεως!
Δεν ξέρω αν και τι θυμηθήκατε πόσα περισσότερα μάθατε τι λεπτομέρειες ξαναήρθαν στην επιφάνεια μετά από τη κουβέντα μου αυτή με τον Δημήτρη. Σίγουρα όμως και εν όψει του επερχόμενου 11ου Vinyl is Back που θα πραγματοποιηθεί το τριήμερο 6-8 Οκτωβρίου 2017 στο Μουσείο Αυτοκινήτου στο κέντρο της πρωτεύουσας θα έχετε κάποια παραπάνω στοιχεία να επεξεργαστείτε στον προσωπικό σκληρό σας δίσκο…
Βασίλης Λούκας
Leave a Reply