Δεν είναι μόνο η εικόνα της πόλης που σε κοιτάει στα μάτια με το χέρι απλωμένο.

Θέλω να πω, ότι δεν είναι μόνο οι ζητιάνοι στις γωνιές, στα φανάρια,  ή πεζή και  σου ζητάνε κάτι που δημιουργούν την αίσθηση ότι ζούμε στην εποχή της ζητιανιάς.

Είναι η ίδια ζωή που μας έχει καταντήσει όλους ζητιάνους ακόμη κι αν δεν έχουμε φτάσει στο έσχατο, να σταθούμε δηλαδή στην άκρη του δρόμου με το χέρι απλωμένο.

Πόσους ξέρετε που τους χρωστάει ο εργοδότης το μηνιάτικο, πολλά μηνιάτικα, ακόμη και πάρα πολλά μηνιάτικα;

Εγώ ξέρω πολλούς. Χρόνια τώρα ως δημοσιογράφος δημοσιοποιούσα τις καταγγελίες τους, την αγωνία τους, την οργή τους.
Κι αυτούς τους πολλούς τους αντιμετώπιζα επαγγελματικά: άλλο ένα κοινωνικό θέμα. Τους αντιμετώπιζα και ως θεατής – όχι ο «μέσος», αυτή λαίλαπα που κατήντησε μέρος της δημοσιογραφίας και κυρίως της τηλεόρασης αυτό που είναι σήμερα – αλλά ο μορφωμένος, ο σκεπτόμενος, και τέλος πάντων ως άνθρωπος που μοχθεί στη δουλειά του και προσπαθεί.
Τους  «έφερνα» και στις κουβέντες με τη γυναίκα και τους φίλους μου, γιατί πάντα έτρεμα στην ιδέα ότι ένας άνθρωπος μπορεί να αναγκαστεί να δείξει το πρόσωπο του ζηντιανεύοντας το αυτονόητο: τον μισθό του! Κανένας «επαγγελματισμός» δεν μπόρεσε ποτέ να βγάλει αυτή τη σκέψη από το μυαλό μου.
Δεν μπορώ να βγάλω από το μυαλό μου την εικόνα ενός ανθρώπου που είχε αδειάσει έναν κάδο σκουπιδιών για να μπορέσει να ξεδιαλέξει κάτι που θα του ήταν χρήσιμο. Και, για να προλάβω κάποιον νεοκυνικό, δεν ήταν «ξένος» που μάζευε μέταλλα ή χαρτιά για να τα πουλήσει. Τον είδα ένα χάραμα που έφευγα για δουλειά και τον βλέπω ακόμη όταν κλείνω τα μάτια μου.

Μετά είναι  και η καθημερινότητα. Πέρα από σκηνές σαν αυτή που μόλις περιέγραψα. Πόσες φορές τη μέρα δεν σας γυρεύουν κάτι; Ο,τιδήποτε. Πόσες φορές δεν ζητάτε εσείς οι ίδιοι κάτι, ο,τιδήποτε;
Όλοι ζητάνε, όλοι ζητάμε.
Ίσως γι’ αυτό αποστρέφουμε το βλέμμα από τους κανονικούς ζητιάνους της γωνίας.
Γιατί δεν τους κοιτάμε; Τι φοβόμαστε;

Υ.Γ. Πόσο εύκολο είναι το «ανάθεμα» – ειδικά στην εποχή που τα social media έχουν γεμίσει από εισαγγελείς, δικαστές και δημίους – πόσο εύκολο είναι το συμπέρασμα για κάθε έναν από τους άτυχους αυτής της καθημερινότητας που στέκουν με το χέρι απλωμένο;

Έχετε παρατηρήσει ότι κάποιοι δεν τολμούν να κοιτάξουν ψηλά παρά κάθονται με το κεφάλι κάτω κι όποιος ρίξει κάτι στο απλωμένο χέρι έριξε;
Γιατί υπάρχουν αυτοί, ενώ υπάρχουν και οι άλλοι που σε κοιτάνε σχεδόν ξεδιάντροπα και στραβώνουν όταν απλώς τους προσπεράσεις;

Ζούμε την εποχή της ζητιανιάς. Ναι το πιστεύω αυτό. Ακόμη και αν δεν έχουμε τα κότσια να το παραδεχτούμε, υπάρχει κάτι που θα το ζητιανεύαμε κι ας μην είναι λεφτά. 

Γιάννης Καφάτος