29/03/2024

Αντώνης Γκόλτσος: στην αστυνομική λογοτεχνία το happy end γράφεται με ένα “Πι”

Αντώνης Γκόλτσος

Αντώνης Γκόλτσος: δεν υπάρχει αστυνομική λογοτεχνία των ευτυχισμένων ανθρώπων!

«Η Αφιέρωση», του Αντώνη Γκόλτσου είναι ένα αστυνομικό μυθιστόρημα για όλους όσοι «ψάχνουν απαντήσεις εκεί που δεν πρέπει».
Μια ιστορία που αρχίζει στα χρόνια της δικτατορίας  και τελειώνει με αναπάντεχο τρόπο στην φλεγόμενη Αθήνα μετά τη δολοφονία Γρηγορόπουλου.

Δεν πρόκειται για πολιτικό, αλλά για ένα καθαρόαιμο αστυνομικό μυθιστόρημα με καταιγιστική δράση κι έναν ήρωα που δεν σταματάει αν δεν πετύχει αυτό που θέλει.

Δεν σταματά και πληρώνει το κόστος των πράξεών του με την επιμονή ενός παιδιού, και την οίηση ενός ανθρώπου που δεν δέχεται το «όχι» ως απάντηση.

Ο συγγραφέας δοκιμάζεται πρώτη φορά σε μυθιστόρημα, αν και είναι μάλλον από τους πλέον αναγνωρίσιμους γραφιάδες και μελετητές της αστυνομικής λογοτεχνίας. Πέραν των δικών του διηγημάτων, εδώ και δέκα χρόνια είναι η ψυχή της Ελληνικής Λέσχης Ανάγνωσης Αστυνομικής Λογοτεχνίας των εκδόσεων Μεταίχμιο με εκατοντάδες φανατικούς, και χιλιάδες σελίδες κριτικών σημειώσεων.
Η συζήτηση μαζί του είναι απολαυστική. Με την εντελώς ραδιοφωνική του φωνή, μια εξαιρετική ευγένεια και ένα ιδιαίτερο χιούμορ μας ταξιδεύει στον κόσμο του ήρωά του, του Αλκιβιάδη Πικρού, αλλά και στα "ενδότερα" ενός λογοτεχνικού είδους που συναρπάζει εκατομμύρια αναγνώστες. Στο τέλος μας προτείνε 4 + 2 αστυνομικά για αρχάριους (και όχι μόνο)

-Αντώνη, σύστησέ μας τον ήρωα σου , τον Αλκιβιάδη

Στη μικρή κόκκινη ροζέτα του εξωφύλλου περιγράφεται σε οκτώ λέξεις η υπόθεση του βιβλίου: ψάχνοντας την απάντηση όταν και όπου δεν πρέπει.

Ο Αλκιβιάδης Πικρός, είναι ένας 35αρης συγγραφέας αστυνομικών  αρκετά εμμονικός. Βλέπει μόνο τον στόχο και ποτέ τη διαδρομή για να φτάσει ως εκεί. Αυτό δημιουργεί προβλήματα στον ίδιο και στους δικούς του ανθρώπους. Τους εκθέτει σε μεγάλους και ανεπανόρθωτους κινδύνους.

Τι ψάχνει; Είναι ένας άνθρωπος που έχασε τους γονείς του αρκετά νωρίς. Η μητέρα του υπήρξε θύμα ενός «σειριακού» δολοφόνου – αν είναι σωστή η μετάφραση του serial killer – όταν αυτός ήταν εννιά μηνών, και στα εννιά του χρόνια έχασε και τον πατέρα του από ένα ατύχημα που για τον ίδιο είναι βέβαιο ότι δεν ήταν απλό ατύχημα.

Αμέσως μετά ο θείος του –αδελφός του πατέρα του – τον διώχνει στην πραγματικότητα από την Ελλάδα και τον στέλνει εσώκλειστο σε σχολείο στο Μπιαρίτς στη Γαλλία για να αποφύγει τον «κίνδυνο», έναν κίνδυνο που ο ίδιος δεν αντιλαμβάνεται, ούτε του τον εξήγησε ποτέ ο θείος.
Όταν γυρίζει από τη Γαλλία, βάζει στόχο να μάθει την ιστορία των γονιών του και βρει πώς πέθαναν . Το έναυσμα σ’ αυτή την προσπάθεια είναι μια αφιέρωση. Μία αφιέρωση που ανακάλυψε σε ένα βιβλίο του πατέρα του από μια γυναίκα που αγνοεί την ταυτότητα της. Κανείς δεν την ξέρει. Μέχρις εδώ η ιστορία έχει κάτι το βιωματικό.

antonis-goltsos-01-viewtag

Είχα κι εγώ ένα βιβλίο με μια αφιέρωση μιας γυναίκας σε ένα στενό συγγενικό μου πρόσωπο, που δεν γνωρίζω και δεν την ξέρει κάνεις. Μέχρι εκεί όμως. Από εκεί και πέρα είναι μυθοπλασία

Ο Αλκιβιάδης εχει κάποια προβλήματα, αν και η λέξη είναι μάλλον λίγη, που καλείται ν’ αντιμετωπίσει.

-Αντώνη εδώ μπορούμε να πούμε ότι ο πατέρας του είχε κάποιες σχέσεις με τη χούντα των συνταγματαρχών, δεν μας λες αν ήταν χουντικός , πάντως ήταν στο περιβάλλον. Η μητέρα του στον αντίποδα ήταν δικηγόρος και πολέμιος του καθεστώτος.

Πολιτικά η οικογένεια του Αλκιβιάδη ήταν «διπολική». Το μέλλον της ήταν προδιαγεγραμμένο, αν δεν μεσολαβούσε η δολοφονία της μητέρας.

Επίτρεψέ μου όμως να ανοίξω μια παρένθεση: το βιβλίο δεν είναι πολιτικό και ιστορικό μυθιστόρημα.  Η περιγραφή της πολιτικής κατάστασης είναι ένας βατήρας που μου δίνει τη δυνατότητα να κινηθώ σε εποχές δύσκολες όπου τα πάντα ήταν σε «απόχρωση» κανείς δεν ήξερε πού ακριβώς βρίσκεται.

Το βιβλίο είναι και χρονικά «δίπολο» γιατί η τελευταία του εξέλιξη διαδραματίζεται τον Δεκέμβριο του 2008, με την δολοφονία του Γρηγορόπουλου.

Χρειαζόμουν έναν βατήρα, όπως σου είπα, και αυτός ήταν μια πόλη σε παράκρουση, όπως ήταν η Αθήνα την εποχή εκείνη.

Ο ήρωας κινείται σ’ αυτό το χρονικό διάστημα, κι έχει να κάνει με μια μητέρα η κηδεία της οποίας έγινε λαϊκό προσκύνημα, και η δολοφονία της ήταν η τρίτη μιας σειράς δολοφονιών.

Το πρώτο ερώτημα που βάζει στον εαυτό του ένας Αλκιβιάδης Πικρός που ενίσταται και υποψιάζεται τα πάντα, είναι αν πάλι πρόκειται για μια δολοφονία εν σειρά ή είναι μια δολοφονία που λειτουργεί όπως το βότσαλο που ταράζει τη λίμνη, και αποσταθεροποιεί, μια πολιτική δολοφονία;

-Θα ανοίξω κι εγώ "παρένθεση" με αφορμή αυτό που είπες: σήμερα, πώς βλέπεις εσύ την Αθήνα. Τότε μου είπες η Αθήνα ήταν σε παράκρουση (τον Δεκέμβριο του 2008)

Σήμερα επικρατεί μια άλλου είδους παράκρουση. Κάποτε η παράκρουση εκτυλισσόταν στον δρόμο σήμερα νομίζω ότι είναι εσωτερική. Ο κόσμος ζει αυτό που ζει με κάποια εσωστρέφεια. Ένα ερώτημα που είχα πάντα και την έχω κάνει σε πολύ κόσμο από χειρώνακτες μέχρι καθηγητές πανεπιστημίου, αλλά και στον εαυτό μου είναι γιατί δεν κατεβαίνει ο κόσμος στους δρόμους όπως το έκανε μέχρι το 2012. Παραμένει ερώτηση χωρίς απάντηση. Το κίνητρο για αντίδραση υπάρχει, απλά η αντιμετώπιση είναι διαφορετική.

-Λείπει ένας ηγέτης, μια μορφή να εμπνεύσει τον κόσμο;

Εάν πω ναι, θα είναι ότι παραδέχομαι ότι υπάρχει πρόβλημα συντονισμού. Πρόβλημα εστίασης σε κάποιον που μπορεί να μην υπάρχει σήμερα/  Δεν είναι θέμα εστίασης. Όταν ο κόσμος κατεβαίνει σήμερα ο κόσμος κατεβαίνει για να διαμαρτυρηθεί, να δείξει την οργή του τελεία.  Δεν εκβιάζει την παρουσία κάποιου ηγέτη. Δεν περιμένει κάποιο αποτέλεσμα

Είναι αυτή η έλλειψη έφεσης στην διαμαρτυρία ή την επίδειξη της οργής, η απουσία της οργής και της διαμαρτυρίας που με ξαφνιάζει. Προσπαθώ να απομονώσω το στοιχείο που έχει επιβάλει αυτή την συμπεριφορά από το 2012 και μετά, αυτό δεν μπορώ να βρω.

– Φοβάσαι όσο καθυστερεί αυτή αντίδραση που δεν έρχεται στην ώρα της;  Σε τρομάζει;

Όταν είναι κανείς σε δύσκολη θέση να απαντήσει Γιάννη χρησιμοποιεί μια παραβολή: είναι η εικόνα ενός πατημένου ελατηρίου. Όταν το αφήσεις ή θα «εκραγεί» ή θα παραμείνει στη θέση του, αφού έμεινε τόσο καιρό πατημένο. Καταλαβαίνω αυτούς που φοβούνται, αλλά δεν θα εκπλησσόμουν αν το πράγμα παρέμενε έτσι!

-Ξαναγυρίζω στην «Αφιέρωση». Πώς ένας συγγραφέας, αποφασίζει να κακοποιήσει τόσο πολύ τον ήρωά  του – όπως κάνεις κι εσύ;

Ο συγγραφέας θεωρητικά κινεί τον ήρωά του. Είναι περιπτώσεις που ο ήρωας έλκει τον συγγραφέα. Έχει μια αυτονομία. Ο Αλκιβιάδης Πικρός μου φάνηκε αρκετά πιο πειστικός υποφέροντας.  Αγνοεί οποιαδήποτε συνέπεια αρκεί να φτάσει στον στόχο που έχει βάλει με όποιο κόστος.
Το μεγαλύτερο πάθημα από τα πολλά που υφίσταται είναι αυτό που του συμβαίνει στο τέλος βιβλίου.

Δεν υπάρχει αστυνομική λογοτεχνία των ευτυχισμένων ανθρώπων. Το Happy End είναι ένα εφεύρημα που δεν χωράει στην αστυνομική λογοτεχνία. Το «χάππι έντ» στην αστυνομική λογοτεχνία γράφεται με ένα «πι».

-Αν υπήρχε ο Αλκιβιάδης Πικρός, θα μπορούσε να είναι φίλος σου, να βγείτε έξω, ή δεν θα τον άντεχες;

Νομίζω το ίδιο θα μπορούσε να ερωτηθεί ο ίδιος. Ο Συγγραφέας είναι λίγο παρατηρητής. Παρακολουθεί, μεταλλάσσει, αλλά πάντα παρατηρεί τον ήρωά του. Έχω πιάσει τον εαυτό μου να παρατηρεί τον Αλκιβιάδη. Δεν νομίζω ότι είναι ο πιο προσβάσιμος άνθρωπος και υπάρχει εξήγηση γι’ αυτό. Ο Αλκιβιάδης άφησε την Ελλάδα στα εννιά του, δεν γνώρισε γονείς, έρχεται πίσω σε ένα περιβάλλον ανθρώπων που μόνο κρύβουν ή αποφεύγουν να δώσουν απαντήσεις στις ερωτήσεις του, έχει χτίσει μια καθολική άμυνα. Και στο να μπορέσει να βγει από το κουκούλι του και να αφήσει κάποιον άλλον να μπει.

-Εγώ τον είδα να θέλει να επικοινωνήσει, αλλά πάλι αυτό είναι η δική μου αίσθηση ως αναγνώστης.

Κάθε βιβλίο έχει τον αναγνώστη του. Νομίζω ότι ο Αλκιβιάδης θέλει να επικοινωνήσει με αυτούς που έχουν κάτι να του προσφέρουν για να φτάσει τον στόχο του. Δεν είναι ανοιχτός άνθρωπος. Το σπίτι του είναι ένα ορμητήριο. Κάποιος θα μπει είτε μετά από διάρρηξη είτε γιατί το θέλει πολύ ο ίδιος (ο Άλκης).

Το «κακομαθημένο» που μπορεί να έχει ο Αλκιβιάδης εξαντλείται στο να κρατάει τις αποστάσεις. Δεν κάνει φιλίες. Είναι μοναχικός. Έχει αποφασίσει ότι οι γονείς του δολοφονήθηκαν και προσπαθεί να το αποδείξει.

Στο σημείο αυτό να σου πω ότι ο Αλκιβιάδης Πικρός θα επανεμφανιστεί. Έχω στα σκαριά κάποια στοιχεία ιστορίας. Και ο Αλκιβιάδης Πικρός θα «ξαναχτυπήσει».

Αντώνη πώς γράφεις τις ιστορίες σου; Έστησες πρώτα ένα ψέμα; ΄

Ήξερα την αρχή και το τέλος της ιστορίας. Ήξερα τους βασικούς χαρακτήρες, όμως  η ιστορία από εξώφυλλο σε οπισθόφυλλο στήθηκε σιγά-σιγά. Κάποιες φορές πήγαινα εγώ τους ήρωες κάποιες φορές με πήγαιναν εκείνοι. Υπάρχει μια σκέψη που μπορεί να σου έρθει  και να σε κάνει να αναθεωρήσεις κάτι που έστησες την προηγούμενη μέρα. Αυτό έχει μια γοητεία αλλά και έναν κίνδυνο όταν πρόκειται για αστυνομικό μύθο.

Ο αστυνομικός μύθος  πρέπει να είναι άτρωτος. Πρέπει να μην καταφεύγει σε ευκολίες σε κάποια λογοτεχνικά σχήματα που θα καλύψουν άλλου είδους αδυναμίες.  Ένας χαρακτήρας που εμφανίζεται από το πουθενά στη σελίδα 288 είναι μια «ευκολία» για τον συγγραφέα, παρά οτιδήποτε άλλο. Ομοίως και μια «κραυγαλέα σύμπτωση» ή ένας «από μηχανής θεός» Μπορείς να αφήνεις τον εαυτό σου να αυτενεργήσει ως συγγραφέας αλλά πρέπει ανά πάσα ώρα να τιμήσεις την αυστηρότητα του αστυνομικού μύθου.

Κατά τη διάρκεια της συγγραφής, έρχεσαι αντιμέτωπος με δικούς φόβους και «δαίμονες»;

Δε θα βρεις εύκολα συγγραφέα που να ισχυριστεί ότι δεν υπάρχουν βιωματικά στοιχεία μέσα στις  χιλιάδες λέξεις ενός βιβλίου – θελημένα και αθέλητα. Δεν είναι υποχρεωτικά σε έναν ήρωα, αλλά μπορεί να διαχέονται. Το ίδιο ισχύει και με χαρακτήρες ανθρώπων που έχω γνωρίσει. Κι αυτοί μπαίνουν αλλά όχι σε έναν χαρακτήρα. Τέμνονται. Είναι ένα παζλ η συγγραφή.

-Έχεις μελετήσει πολύ αστυνομική λογοτεχνία. Το «τέλειο έγκλημα» υπάρχει;

Νομίζω ότι υπάρχει. Αλλά δεν θα είναι «τέλειο έγκλημα» αλλά «τέλειο ατύχημα». Με την έννοια ότι από τη στιγμή που κάποια παραβατική πράξη χαρακτηρίζεται «έγκλημα» προσφέρεται σε έρευνα και εξιχνίαση. Αν όμως ο δράστης πείσει ότι πρόκειται για ατύχημα, μπορεί να μακροημερεύσει ατιμώρητα.

-Ώρα να μιλήσουμε για τη Λέσχη Ανάγνωσης Αστυνομικής Λογοτεχνίας, που έχει δέκα χρόνια ζωής και διοργανώνουν μαζί σου οι εκδόσεις Μεταίχμιο

Είμαστε στο 160ο  βιβλίο που διαβάζουμε, είμαστε περίπου στις 1200 σελίδες κριτικών σημειώσεων γιατί μάλλον είμαστε η μόνη λέσχη που γράφουμε και μοιράζουμε κριτικές σημειώσεις πριν από την συζήτηση του συγκεκριμένου βιβλίου. Ίσως είμαστε και η πρώτη λέσχη που το έχει κάνει αυτό σε παγκόσμιο επίπεδο. Έχουμε πλέον μια βιβλιογραφία!
Είναι πολύ εύκολο να μας βρει όποιος θέλει. Το δηλώνει στο Μεταίχμιο και τον καλωσορίζουμε.
Μαζευόμαστε μια φορά τον μήνα, κάθε Πέμπτη. Σήμερα είμαστε στην εκατοστή δέκατη συνάντηση. Ξεκινήσαμε επτά άτομα και σήμερα έχουμε εβδομήντα εγγεγραμμένους. Έχουμε όμως μέλη της λέσχης που είναι εκτός Αθηνών  ακόμη και εκτός Ελλάδας.
Με ψηφοφορία επιλέγουμε το βιβλίο που θα διαβάσουμε.
Μέσα στη λέσχη έχουμε και το εξής ενδιαφέρον: έχουν δημιουργηθεί «σχολές». Αν βάλουμε Σιμενόν και Ελρόι στους «πόλους» του συγγραφικού ύφους της αστυνομικής λογοτεχνίας (αν δεχτούμε ότι ο Σιμενόν γράφει αστυνομική λογοτεχνία) . Έτσι λοιπόν οπαδοί του Ελρόι σέρνουν τα εξ’ αμάξης στο ύφος του Σιμενόν, και αντιστοίχως αντιδρά η άλλη «σχολή» αναλόγως ποιο βιβλίο διαβάζουμε.

Γιατί «άνοιξες» παρένθεση για τον Σιμενόν;

Επικρατεί στην ακαδημαϊκή κριτική ότι ο Σιμενόν είναι  περισσότερο ψυχογράφος παρά αστυνομικός συγγραφέας.
Το 2008 μια βρετανική εφημερίδα έκανε ένα γκάλοπ για να κάνει τη λίστα με τους 50 καλύτερους λογοτέχνες αστυνομικής λογοτεχνίας. Σε πείσμα της ακαδημαϊκής κριτικής που δεν θέλει τον ούτε τον Σιμενόν, ούτε και την Πατρίτσια Χάισμιθ ως αστυνομικούς συγγραφείς  οι χιλιάδες αναγνώστες ανέδειξαν πρώτη την Χάισμιθ και δεύτερο τον Σιμενόν.

Τι είναι αστυνομική λογοτεχνία, λοιπόν;

Είναι ένα τεράστιο θέμα. Σύντομα να σου πω ότι όποια ιστορία έχει έναν ή περισσότερους φόνους και κάποια δίωξη, σύλληψη ή και κάποιο στοιχείο απόδοσης δικαιοσύνης, έχει κάποια εχέγγυα ότι είναι αστυνομικό αφήγημα. Υπάρχουν  όμως δεκάδες πλοκάμια που κάνουν πιο δύσκολο τον ορισμό.
Τώρα, στην εποχή μας εννοώ, η αστυνομική λογοτεχνία κλίνει πιο πολύ στο «λογοτεχνία» καθώς έχει πολλές παραμέτρους: κοινωνικές, οικονομικές κλπ, που δεν υπήρχαν στην εποχή της Αγκάθα Κρίστη και των άλλων κλασικών.

Εκείνο που μπορώ να σου πω επίσης είναι ότι εμείς τώρα που μιλάμε, διαφορετικά ορίζουμε ο καθένας μας τι θεωρούμε αστυνομική λογοτεχνία.

Ποιο είναι το προφίλ του φανατικού αναγνώστη αστυνομικής λογοτεχνίας;

Είναι κατά 70% γυναίκες. Είναι κατ’ εξοχήν γυναικείο το κοινό, γιατί νομίζω ότι έτσι κι αλλιώς οι γυναίκες διαβάζουν περισσότερο. Το μυστήριο ως στοιχείο ασκεί μια γοητεία.
Νομίζω ότι όποιος αρέσκεται να ρωτάει: τι, πώς γιατί, ποιος καταφεύγει στην αστυνομική λογοτεχνία.

Σας έχει απασχολήσει στην λέσχη αυτή η «έκρηξη» της σκανδιναβικής αστυνομικής λογοτεχνίας;

Πάρα πόλυ! Είναι ένα φαινόμενο που είναι σε εξέλιξη και το «παρακολουθούμε». Ο λόγος της τρομακτικής επιτυχίας είναι ότι το παγκόσμιο αναγνωστικό κοινό τελεί σε ένα είδος σοκ όταν ανακαλύπτει ότι μια κοινωνία που τη θεωρεί «ιδανική» μπορεί να κρύβει αυτά τα πράγματα. Είναι ένα τεράστιο σοκ. Κάτι αντίστοιχο αν συνέβαινε στη Σικελία θα ήταν στη συνείδηση του αναγνώστη ως αναμενόμενο και αυτονόητο. Εδώ έχουμε να κάνουμε με μια καλής ποιότητας λαϊκής λογοτεχνία που συνεχίζει να σοκάρει. Η γραφή της σχολής αυτής είναι αρκετά απλή, περίπου δημοσιογραφική, άρα αρκετά εύληπτη. Θα δείτε δράση, μια έφεση να αποκαλυφθούν μυστικά.
Οι κοινωνίες αυτές είναι διχασμένες μετά το τέλος του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου στο θέμα του ναζισμού. Κι αυτό βγαίνει πολύ συχνά και έντονα και συστηματικά στα βιβλία.

Χαρακτηριστικό για όλα αυτά είναι ο «Κοκκινολαίμης» του Νέσμπο.
Αυτή η κοινωνία ζει σε μια τυψη  για το πώς συμπεριφέρθηκαν στον πόλεμο οι Νορβηγοί.

Πώς βλέπεις την ελληνική αστυνομική λογοτεχνία;

Υπάρχει μια μεγάλη τάση εμφάνισης  νέων συγγραφέων στο είδος. Έχουν πολλαπλασιαστεί οι τίτλοι και νομίζω ότι μπορείς να βρεις πολλά ενδιαφέροντα αναγνώσματα.

Ποια είναι τα πέντε αστυνομικά που πρέπει να διαβάσει κάποιος που δεν έχει διαβάσει αστυνομική λογοτεχνία;

Θα άρχισω με το «Ο Ανθρωπάκος από το Αρχαγκέλσκ» του Ζορζ Σιμενόν. Ένα αριστούργημα!

Μετά θα πάω στη «Μαύρη Ντάλια» του  Τζέιμς Ελρόι, θα συνεχίσω με το βιβλίο:

Φόνοι της οδού Μορκγ, του Εντγκαρ Αλαν Πόε. Ένας μύθος που σε τραντάζει.

Τέταρτο θα έβαζα τον αμφιλεγόμενο  Τζο Νέσμπο. Ο Κοκκινολαίμης είναι ένα καταπληκτικό βιβλίο ακόμη και με όρους δομής!

Και δύο βιβλία ενός έλληνα συγγραφέα: Στάχτες και  το Κασκο του Σέργιου Γκάκα. Που τον θεωρώ κορυφαίο από τους έλληνες συγγραφείς αστυνομικής λογοτεχνίας

Γιάννης Καφάτος

Το βιβλίο «Η Αφιέρωση» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μεταίχμιο, και η συζήτηση που κάναμε με τον Αντώνη Γκόλτσο ήταν "ντυμένη" με μπαλάντες των Beatles, στον www.trollradio.gr

 

 


mm
About Γιάννης Καφάτος 2244 Articles
Γιάννης Καφάτος, Μπαμπάς, δημοσιογράφος, ραδιοφωνικός παραγωγός, tattoer, T-shirt maker, dj, και ποιος ξέρει τι άλλο (ακόμη). Σπούδασε πολιτικές επιστήμες πήρε όμως πτυχίο από το ΡΟΔΟΝ και άλλα συναυλιακά "ιδρύματα". Ταξιδεύει λιγότερο από όσο θα ήθελε.

1 Trackbacks & Pingbacks

  1. Πολλά βιβλία-Λίγος χρόνος ή Πώς ο Αντώνης Γκόλτσος οργνανώνεται για να διασωθεί από τα "αδιάβαστα" - viewtag.gr

Leave a Reply

Your email address will not be published.


*