Πριν από πολλά χρόνια υπήρχε ένα κορυφαίο θεωρητικό φροντιστήριο στην Αθήνα. Η Παιδεία. Σημείο αναφοράς για όλους όσοι ήθελαν να ακολουθήσουν πορεία συνυφασμένη με τις κλασσικές επιστήμες στο πανεπιστήμιο. Η φοίτηση μου εκεί αποτέλεσε και την βασική επαφή μου με τα Εξάρχεια. Καθημερινή διαδρομή από το τέρμα Πατησίων στη πλατεία και αργά το απόγευμα επιστροφή. Μαζί με τις σπουδές τις σημειώσεις και τις αγωνίες για τις εισαγωγικές είχα παράλληλα την ευκαιρία να βλέπω από κοντά όλες τις κυκλοφορίες δίσκων βινυλίου, φρέσκες και σπάνιες για τα τότε Ελληνικά δεδομένα, στην ιστορική «στροφή» στον Μανάκο αλλά και στον φίλο μου τον Μπάμπη Καραποστόλη στο Jazz Rock.

Θυμάμαι ακόμη σαν να ήταν χτες όλες τις ώρες του μαθήματος στην Παιδεία. Από το σύνολο των καθηγητών που είχα τότε είχε ξεχωρίσει ένας νεαρός καθηγητής. Ήταν εκείνος που κέντριζε το ενδιαφέρον όλων μας με τις ασκήσεις που μας έβαζε και με τον όμορφο τρόπο που είχε για να μας προπονεί για τα δύσκολα που μας περίμεναν αργότερα στη Νομική. Ο Δημήτρης Σκεύης.

Θυμάμαι ακόμη την εικόνα του από τότε. Με το κλασσικό μουστάκι. Μετά την είσοδο μου στο πανεπιστήμιο χαθήκαμε. Ήταν φυσικό επακόλουθο. Πολλά χρόνια μετά και εντελώς τυχαία χτύπησε μια μέρα το κινητό μου. Η φωνή από το παρελθόν μου φάνηκε κάπως γνωστή.

Τον συνάντησα σε ένα καφέ στη Βουκουρεστίου. Έμαθα τα πάντα για τα χρόνια που είχαν μεσολαβήσει από τότε στην Παιδεία στα Εξάρχεια μέχρι πολύ πρόσφατα. Μου είπε για τις διαδρομές του στη Λακωνία και μου θύμισε όμορφες λεπτομέρειες από τα απίθανα εκείνα χρόνια γύρω από την πλατεία που τότε ήταν αλλιώς. Καμία σχέση με σήμερα. Εκτός πολλών άλλων μιλήσαμε και για ένα βιβλίο που είχε στα σκαριά. Το βιβλίο έγινε πραγματικότητα. Ο Δημήτρης εκτός από διακεκριμένος καθηγητής, μπαμπάς, αλλά και παππούς, είναι πλέον και συγγραφέας. Ευκαιρία να τον γνωρίσετε καλύτερα.

–Πότε έπιασες για πρώτη φορά βιβλίο στα χέρια σου;

-Πρωτοέπιασα βιβλίο στην Α Δημοτικού. Ανήκω σε μια άλλη εποχή που η επαφή με το βιβλίο, δε γινόταν στην προσχολική ηλικία γιατί ήταν αντικειμενικά αδύνατη. Να σημειώσω εδώ κάτι που ίσως έχει το δικό του ενδιαφέρον. Το μονοθέσιο σχολείο  του χωριού μου, στο Αστέρι Λακωνίας, διέθετε μια μικρή βιβλιοθήκη που καθώς μεγαλώναμε και μπορούσαμε να διαβάζουμε ήλθαμε σε επαφή με την ελληνική και παγκόσμια λογοτεχνία και τους δημιουργούς της. π.χ. Βιζυηνός, Παλαμάς, Ουγκό. κ.λ.π.

-Ποιες θεωρείς ως τις πιο σημαντικές στιγμές της καριέρας σου;

-Η εργασία μου στα πρώτα μου βήματα από το 1977 στο μεγαλύτερο τότε Θεωρητικό Φροντιστήριο Παιδεία, η συνεργασία με τις εκδόσεις Πατακη το 1981 για την έκδοση σχολικού βοηθήματος (Οιδιπους Τυραννος), η ίδρυση Θεωρητικού Φροντιστηρίου στην Σκάλα Λακωνίας το 1981 που για 26 χρόνια πρόσφερα τις υπηρεσίες μου στην περιοχή με εκατοντάδες επιτυχόντες στις ανώτερες και ανώτατες σχολές. Σημαντική στιγμή θεωρώ και την έκδοση το 2014 του μυθιστορήματος μου “Σπουδαίο Είναι Να Αγαπάς” από τις εκδόσεις Μιχάλη Σιδέρη. Τέλος σημαντικό θεωρώ αυτό που κάνω τώρα να ετοιμάζω το δεύτερο μου μυθιστόρημα, είναι σχεδόν έτοιμο, και παράλληλα κάνω ιδιαίτερα μαθήματα θεωρητικών μαθημάτων.

–Ποια είναι η μεγαλύτερη χαρά μέχρι σήμερα;

-Η οικογένεια μου, τα παιδιά μου και τα εγγόνια μου.

–Υπάρχει μεγαλύτερη απογοήτευση;

-Στην ζωή υπάρχουν και χαρές και απογοητεύσεις… απλά τα στενάχωρα τα διαγράφω από την μνήμη μου.

–Από τη δεκαετία του 80 νιώθεις να σου λείπει κάτι;

-Η δεκαετία του 80 είναι αυτή που ανδρώθηκα. Είναι ιδιαίτερα σημαντική για μένα  και γεμάτη, κυρίως, από θετικά συναισθήματα. Συχνά χάνονται οι σκέψεις μου σε αυτήν την περίοδο. Αλλά μόνο για λίγο. Κάθε εποχή έχει τα δικά της ιδιαίτερα ποιοτικά στοιχεία και θέλω να ζω το τώρα, το σήμερα που και αυτό έχει τα δικά του θετικά και δεν θέλω κάνοντας απολογισμό κάποια στιγμή, αρκετά χρόνια αργότερα, ότι κάτι δεν έκανα καλά τώρα, όπως για την δεκαετία του 80 βρίσκω αρκετά που θα μπορούσα να κάνω και δεν έκανα. Ωστόσο δεν μπορώ να μην επισημάνω ότι ήταν η τελευταία περίοδος της αθωότητας, ήταν η τελευταία περίοδος, πριν όλες οι μονοκατοικίες  δοθούν για αντιπαροχή, ήταν η τελευταία περίοδος που τα παιδιά έπαιζαν ακόμη στους δρόμους και όχι με τα κινητά, ήταν η εποχή που οι άνθρωποι επικοινωνούσαν μεταξύ τους και αν ξεχνούσαν και την πόρτα ανοιχτή δεν συνέβαινε και κάτι.

–Ποιά είναι για σένα τα κορυφαία άλμπουμ από πλευράς ελληνικών και ξένων ονομάτων;

-Η μουσική είναι μια προσιτή πολυτέλεια που μπορούμε να προσφέρουμε στον εαυτό μας. Έτσι και εγώ, όταν έχω ελεύθερο χρόνο, χαλαρώνω ακούγοντας καλή ελληνική μουσική. Μου αρέσουν όλα τα είδη· έχω όμως ιδιαίτερη αδυναμία στα παλιά νοσταλγικά και τα ρεμπέτικα. Επίσης λατρεύω ν’ ακούω γνωστά soundraks από Έλληνες συνθέτες, όπως Ξαρχάκο, Χατζιδάκι, Θεοδωράκη. Από ξένα μου αρέσουν και πάλι τα παλιά κλασικά με προτίμηση στα γαλλικά κομμάτια που άφησαν το στίγμα τους με ερμηνευτές όπως ο Αζναβούρ, ο Ντασσέν, ο Κριστόφ, η Μούσχουρη, η Δαλιδά και άλλοι.

–Πάμε στα ποδοσφαιρικά σου πιστεύω τώρα. Μπάλα και αγαπημένη ομάδα. Υπάρχει;

-Τώρα πια… φρόντισαν αυτοί που κόπτονται ότι υπηρετούν το ποδόσφαιρο να το “ενταφιάσουν” με δόξες και τιμές. Έχω πολλά χρόνια να πάω στο γήπεδο και το χειρότερο όλων είναι ότι δεν αισθάνομαι την ανάγκη να πάω. Αν πρέπει οπωσδήποτε να πω μια ομάδα θα έλεγα την ομάδα μπάσκετ του Ολυμπιακού, μόνο  και μόνο επειδή παίζουν πολλοί Έλληνες.

–Ραδιόφωνο σήμερα…

Έχει το δικό του ενδιαφέρον. Υπάρχει πλουραλισμός και ο ακροατής μπορεί να κάνει τις επιλογές του. Επειδή δεν έχει την δύναμη της τηλεόρασης, της εικόνας εξυπηρετεί σε μικρότερο βαθμό σκοπιμότητες και παραμένει ψηλά στην εκτίμηση μου, και θέλω να πιστεύω, όχι μόνο στην δική μου. Συνήθως ακούω κρατικό ραδιόφωνο.

-Τηλεόραση σήμερα.

Θα μπορούσε να είναι καλύτερη. Υπάρχουν πολλά κανάλια με χαμηλής ποιότητας ψυχαγωγικά προγράμματα και πολιτικές εκπομπές με συγκεκριμένη στόχευση. Ελάχιστα κερδίζει ο τηλεθεατής στον τομέα της ενημέρωσης γιατί συχνά στον βωμό της τηλεθέασης και του εντυπωσιασμού θυσιάζεται η ουσία. Κυριαρχούν τα πολιτιστικά υποπροϊόντα και τα εκπαιδευτικά προγράμματα είναι ανύπαρκτα. Η τηλεόραση μπορεί να διαδραματίσει ουσιαστικό ρόλο, που προς το παρόν τον έχει αποποιηθεί. Κανείς δεν αρνείται ότι έχει ρόλο στην καθημερινότητά μας.

-Πολιτική σήμερα.

Δεν μου αρέσει να γενικεύω και να απλουστεύω. Αυτό ωστόσο δεν με εμποδίζει να πω ότι το πολιτικό σύστημα, καθρέπτης της κοινωνίας μας, δεν ανταποκρίνεται στο ρόλο του. Το τραγικό είναι ότι όλες οι πολιτικές δυνάμεις θέλουν να “σώσουν” την Ελλάδα καταστρέφοντας την. Δεν υπάρχουν πεδία σύγκλισης ανάμεσα στα κόμματα και κυριαρχούν οι αριβίστες και ο αμοραλισμός.

Δανειζόμενος τα λόγια του Γ Σουρή θα έλεγα ότι:οι πολιτικοί έχουν ως επάγγελμα την σωτηρία της Ελλάδας και γι αυτό δεν τη σώζουν για να μην μείνουν χωρίς επάγγελμα.

-Τι θα άλλαζες απο τον Δημήτρη;

Δεν θέλω να αλλάξω κάτι, γιατί τότε πια δεν θα είμαι ο Δημήτρης. Εξάλλου και τα καλά και τα κακά στοιχεία του χαρακτήρα μας κάτι μας μαθαίνουν, κάτι μας προσφέρουν.

-Διασκέδαση σήμερα

Οι απαιτήσεις για διασκέδαση είναι πλέον περιορισμένες. Ωστόσο όταν μπορώ, η ταβέρνα με φίλους είναι η αγαπημένη μου επιλογή.

-Νεοέλληνας;

Η οικονομική κρίση, η πολιτιστική κυρίως, η κρίση θεσμών και αξιών δεν τον άφησε ανέγγιχτο. Αποπροσανατολισμένος και ενίοτε παραπληροφορήμενος επιδιώκει να πραγματοποιήσει το ανέφικτο υποκαθιστώντας  το αληθινό με το ψεύτικο. Εραστής του καφέ και της ήσσονος προσπάθειας θέλει λύσεις στα προβλήματά του χωρίς κόπο. Ωστόσο υπάρχουν και οι άλλοι. Είναι αυτοί που αγωνίζονται, που δεν το βάζουν κάτω και παλεύουν καθημερινά για να κάνουν τα όνειρα τους πραγματικότητα. Είναι έτοιμοι να κουραστούν, ν’ αποκτήσουν εφόδια, να ξενιτευτούν, προκειμένου να πετύχουν. Τους τελευταίους τους έχει ανάγκη η Ελλάδα. Αλλά φευ! Η Ελλάδα διώχνει αυτούς που χρειάζεται.

–Ανεκπλήρωτες επιθυμίες

Οι επιθυμίες μου ήταν πάντοτε ρεαλιστικές. Ήταν μέχρι εκεί που φτάνουν τα δυο μου χέρια τεντωμένα ψηλά. Γι’ αυτό και τις έχω όλες εκπληρώσει. Βέβαια  ποτέ δεν παύω να ονειρεύομαι και να εύχομαι να εκπληρωθεί η μοναδική επιθυμία μου, να έχουν τα εγγόνια μου και όλα τα παιδιά του κόσμου ένα καλύτερο μέλλον, όπως τους αξίζει…

Βασίλης Λούκας