Μετά από δεκαπέντε συναπτά έτη, εκατομμύρια χρήστες σε όλο τον κόσμο δεν μπορούσαν να επικοινωνήσουν με τον τρόπο που είχαν ως τώρα ΣΥΝΗΘΙΣΕΙ. Το αντίκτυπο ήταν διαφορετικό ανάλογα με την ηλικία και ανάλογα με τη χρήση που κάνει ο καθένας από εμάς.
Ήταν εφτά ώρες απομόνωσης ή εφτά ώρες ελευθερίας; Στην περίπτωση που το βιώσαμε ως απομόνωση και απελπιστήκαμε που δεν μπορούσαμε να μοιραστούμε τα πάντα που αφορούν εμάς, την οικογένεια και τη δουλειά μας, συνειδητοποιήσαμε ότι αυτή μας η συνήθεια είναι εθισμός.
Θα μπορούσε κάποιος να ισχυριστεί ότι εργάζεται και προβάλλει τη δουλειά του μέσω facebook, Instagram, κλπ. Ζήσαμε όμως μια πραγματικότητα ότι τίποτα δεν είναι δεδομένο. Επομένως, πρέπει να γίνει διττή διαχείριση: διαχείριση και του εθισμού και του δεδομένου.
Σε αμφότερες περιπτώσεις το αντικείμενο που στερηθήκαμε δεν υπόκειται στον ΕΛΕΓΧΟ ΜΑΣ. ΚΑΠΟΙΟΣ ΑΛΛΟΣ ΤΟ ΕΛΕΓΧΕΙ. Έχουμε αναλύσει ότι ο έλεγχος μιας κατάστασης που μας αφορά καθορίζει την ελευθερία μας. Αναμφισβήτητα ο εθισμός περιορίζει την ελευθερία μας. Φανταστείτε λοιπόν τι συμβαίνει στην περίπτωση του εθισμού σε ένα μέσο που δεν ελέγχουμε. Δεν περιορίζει μόνο την ελευθερία μας, αλλά μας την ΣΤΕΡΕΙ!
Ο εθισμός στην εξέλιξή του γίνεται τρόπος ζωής. Δεν θα θέλαμε να ελέγχουμε τον τρόπο που ζούμε; Η ειδοποιός διαφορά ανάμεσα στον εθισμό σε ουσίες και αλκοόλ και στον εθισμό στα social media είναι ότι η εμμονική χρήση συνδέεται με την επικοινωνία και την προσωπική προβολή.
Η απότομη αποκοπή, λοιπόν, από έναν τέτοιο εθισμό αποτελεί προσωπική απομόνωση και ατομικό καταποντισμό γιατί περιλαμβάνει αποκοπή αφενός από την εξάρτηση από τα social media και αφετέρου από την αλληλεξάρτηση από τους υπόλοιπους χρήστες/φίλους/ακόλουθους αυτών των social media.
Όπως είπε ο Καντ «όσο περισσότερες συνήθειες, τόσο λιγότερη ελευθερία». Εγώ έχω αποφασίσει να επιλέξω την ελευθερία. Εσείς;…
Ασημίνα Καραμαλέγκου
Σύμβουλος Ψυχικής Υγείας – Life Coach
e-mail: [email protected]
Leave a Reply