Ο Ηλίας Μακρίδης είναι ένας από τους λίγους ανθρώπους που ξέρω και που αυτό που κάνουν είναι μοιραίο.Ο Ηλίας γεννήθηκε για να είναι τραγουδοποιός.Γεννήθηκε για να γράφει μουσική και να την μοιράζεται. Να γράφει την αλήθεια του γιατί δεν μπορεί να κάνει αλλιώς. Όπως λέει ο ίδιος ”γράφω πολλά διαφορετικά είδη μουσικής, το βρίσκω ενδιαφέρον και δεν το κάνω επίτηδες”.
Τον γνωρίσαμε ως συνθέτη αλλά και ερμηνευτή το 2003 στο πρώτο του άλμπουμ την “Ακουαρέλα”.
Στο κάλεσμα του τότε, ανταποκρίθηκαν μερικοί από τους μεγαλύτερους εκπροσώπους της σύγχρονης ελληνικής μουσικής.
Ο Λάκης Παπαδόπουλος, ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου, ο Πασχάλης Τερζής
τα τρία βασικά μέλη των Πυξ Λαξ, Μάνος Ξυδούς, Μπάμπης Στόκας και Φίλιππος Πλιάτσικας.Και αργότερα, ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας ,η Φωτεινή Βελεσιώτου και πολλοί άλλοι.
Στις μέρες μας για να αναθαρίσουμε λίγο από αυτά που συμβαίνουν, νομίζω ότι σε τέτοιου είδους ανθρώπους πρέπει να στρεφόμαστε.Στους ταλαντούχους, των χαμηλών τόνων που μιλούν μόνο μέσα από την δουλειά τους και εκφράζουν τις αλήθειες όλων μας.
Ηλία στην Ελλάδα του σήμερα κατά τη γνώμη μου η ζωή τραβά την κατηφόρα. Η τέχνη;
Και η τέχνη ακολουθεί κατά την δική μου.
Πως να υποστηρίξεις τις ιδέες σου? Πως θα κάνεις τα όνειρα σου πράξη? Με τι χρήματα?
Πόσο να υποχρεωθείς σε φίλους και γνωστούς για να σε βοηθήσουν?
Μόνο και μόνο που κάποιοι καλλιτέχνες σκέφτονται ότι ίσως θα πρέπει να βάλουν νερό στο κρασί της τέχνης τους(και είναι πολλοί αυτοί) και να χαμηλώσουν λίγο ή πολύ το επίπεδο με πιο «εύκολα» και «εύπεπτα» τραγούδια για λόγους βιοπορισμού είναι μια μεγάλη ήττα της τέχνης και της κοινωνίας. Ήταν που ήταν χαμηλό το καλλιτεχνικό επίπεδο, τώρα …θέλει διπλή και τριπλή προσπάθεια να «κρατήσεις» τον εαυτό σου όταν δεν έχεις ούτε τα βασικά για να ζήσει η οικογένεια σου.
Ποιά τέχνη?
Επιβίωση πρώτα.
Μετά συζητάμε ό,τι θέλετε.
Η πρώτη σου δουλειά η “Ακουαρέλα¨ έκανε πολύ μεγάλη επιτυχία Συν το γεγονός ότι συνεργάστηκες με ονόματα που πολύ συνθέτες ονειρεύονται ,Ποια ήταν η συνέχεια;
Μετά την «Ακουαρέλα»(2003), έγραψα το soundtrack για το σήριαλ του Mega « Στο φως του φεγγαριού» το οποίο κυκλοφόρησε το 2005 αλλά και μεμονωμένα τραγούδια που κυκλοφόρησαν σταδιακά τα επόμενα χρόνια.
Τι σου έμαθαν οι συνεργασίες σου;
Πολλά.Το πρώτο όμως που έχω μάθει από αυτή τη δουλειά είναι μια λέξη: Υπομονή.
Αν μη τι άλλο έχω μάθει να περιμένω! Πάντα περιμένεις κάτι σ αυτή τη δουλειά. Είναι βασανιστικό, αλλά ταυτόχρονα σου δίνει ένα νόημα στη ζωή. Ιδιαίτερα σημαντικό νομίζω δε, αν αγγίζεις σοβαρά έστω και την επιδερμίδα της τέχνης και δεν είσαι απλά διασκεδαστής.
Πόσο δύσκολο είναι σήμερα ένας συνθέτης ,όχι μόνο να γίνει γνωστός αλλά και να μπορέσει να κάνει δισκογραφία και να επικοινωνήσει τη δουλειά του με το κοινό!
Είναι πολύ δύσκολο. Όλα είναι δύσκολα. Όλα θέλουν κουράγιο, επιμονή, πίστη στον εαυτό σου και δουλειά. Πολύ δουλειά, σε πολλά επίπεδα.
Πάντα θυμάμαι τη φράση που μου είχε πει ο φίλος Μίλτος Πασχαλίδης: '' Το ταλέντο είναι υπερτιμημένο. Η δουλειά είναι το θέμα''.
Τι σε εμπνέει; Ποιές είναι οι μουσικές σου ρίζες;
Τις περισσότερες φορές με εμπνέει το πιο μικρό, το πιο ασήμαντο . Κάτι που όταν περπατάς στο δρόμο το προσπερνάς. Ένα χάδι εραστών, ένα γλυκό αεράκι που φυσάει κάτι απογεύματα, το βλέμμα ενός παιδιού, η απογοήτευση ενός ζητιάνου. Οτιδήποτε. Πολλές φορές δεν μπορώ να το αποφύγω. Άλλες είναι θέμα διάθεσης.
Πάντως δεν έχω κάτι μόνιμο. Αυτό είναι σίγουρο.Οι ρίζες μου… Τι να πρωτοπώ…
Έχει πολύ μουσική η ζωή μου. Συνήθως όταν με ρωτούν κάτι τέτοιο λέω ότι έχω ακούσει 10 τόνους μουσική γενικά.
Αν όμως πρέπει να πάω στη ρίζα θα πρέπει να πάω στα πρώτα χρόνια του πιάνου όταν ξεκίνησα περίπου 6 χρονών. Εκεί στο ωδείο που με έστειλε η εμπνευσμένη μανούλα μου (ναι, η έμπνευση μπορεί να είναι και κληρονομική ) και το αποτέλεσμα ήταν να μπει η κλασσική μουσική πολύ ύπουλα στο DNA μου. Άκουγα για χρόνια θυμάμαι. Απολάμβανα και ανέλυα σε βάθος όσο μπορούσα με το μικρό μου το μυαλό, το Adagio του Albinoni. Την Carmen από τη Μαρία Κάλλας. Τις 4 εποχές του Vivaldi ή την Φανταστική του Berlioz που τότε θυμάμαι μου είχε πέσει βαριά και έκανα παράπονα στη μητέρα μου λες και έφταιγε.
Μετά ήρθε ο Keith Jarrett. Και άλλαξαν όλα στη ζωή μου. Το Koln concert έγινε ο πιο σημαντικός δίσκος για μένα. Ακόμα και τώρα είμαι βαθιά δεμένος μαζί του.
'Εχουμε αυτή τη στιγμή τα τραγούδια που μας αξίζουν;
Αναλόγως τι έχει επιλέξει ο καθένας να του 'αξίζει'. Δεν μπορώ να βάλω όλους τους ανθρώπους στο ίδιο τσουβάλι. Θα ήταν άδικο.
Το '' Ότι ακούς είσαι'' μου κάνει πάντως. Το πιστεύω. Έχει να κάνει με τις πτυχές του χαρακτήρα. Και εξηγεί ακόμα και εκλογικά αποτελέσματα κατά τη γνώμη μου.
Συνήθως είναι θέμα παιδείας που φυσικά δεν υπάρχει.
Η μουσική επιμέλεια μεγάλων τηλεοπτικών shows ,πόσο δημιουργική δουλειά είναι για έναν συνθέτη;
Δυστυχώς δεν έχω καταφέρει ακόμα να ζω αποκλειστικά από τη μουσική μου. Κάποια μέρα θα το καταφέρω. Η μουσική επιμέλεια είναι ένα επάγγελμα. Βιοπορίζομαι από αυτό. Έχει να κάνει άμεσα με τη μουσική που είναι το στοιχείο μου αλλά δεν έχει κάποια σχέση με την τέχνη μου. Εκεί κάνω αυτό που πρέπει, αυτό που χρειάζεται η εκπομπή. Και το κάνω καλά. Στα τραγούδια μου όμως κάνω αυτό που θέλω εγώ. Αν θέλει να με κρίνει κάποιος ας ακούσει τα τραγούδια μου. Τις μουσικές μου. Εκεί είμαι ο εαυτός μου.
Τι σε έχει στιγματίσει στην καλλιτεχνική σου πορεία; Και τι σε “έσπρωξε” στη σύνθεση;
Με έχουν στιγματίσει πολλά: Στιγμές, άνθρωποι, συναυλίες, καλλιτέχνες. Έχω τόσα πολλά στη μνήμη μου που είναι μάλλον αδύνατο να τα γράψω εδώ. Το καλό είναιότι η μνήμη γεμίζει ακόμα..
Με έσπρωξε στη σύνθεση κατ αρχήν η ανάγκη που πηγάζει από μέσα. Έγραφα αρκετά χρόνια πριν βγάλω την ''Ακουαρέλα''. Και μάλιστα χωρίς κανένα σκοπό. Χωρίς συγκεκριμένο όραμα. Αθώα. Απλά έγραφα. Μετά όμως από διάφορες απογοητεύσεις, συνεργασίες που δεν έγιναν και άλλες αναποδιές, είπα στον εαυτό μου ότι θα κάνω τα δικά μου τραγούδια για να μην έχω ανάγκη κανέναν. Τα έκανα. Σε καλό μου βγήκε δεν λέω. Αλλά πάντα έχω ανάγκη τους 'άλλους' τελικά. Μ΄ αρέσει η τέχνη να είναι μια συλλογική προσπάθεια και τελικά είναι.
https://www.youtube.com/watch?v=RJoo-5H_AgQ%20
Τι είναι πιο σημαντικό ,οι στίχοι, η μουσική η ο τραγουδιστής;
Για χρόνια νόμιζα ως εγωιστής μουσικός ότι η μουσική ήταν πιο σημαντική.
Όμως δεν είναι. Στα ελληνικά τραγούδια τουλάχιστον. Θα έλεγα 51% στίχοι 49% μουσική. Έχουμε μια μαγική και συγκλονιστική γλώσσα γεμάτη ποίηση και εικόνες, θεωρώ ότι οι Έλληνες που δεν γράφουν ελληνικά είναι συνήθως άτολμοι, πηγαίνουν στην ασφάλεια των Αγγλικών- που σε μια τέτοια συναυλία κανείς δεν καταλαβαίνει τι ακριβώς λες- και βολεύονται πίσω από λέξεις τύπου yeah και baby. Αν έχεις κότσια γράψε στη μητρική σου γλώσσα και κάνε τέχνη. Πες μας τι σκέφτεσαι να σε ακούσουμε.
Ο γιός σου θα’ θελες να ακολουθήσει τα χνάρια σου;
Ο γιος μου να είναι καλό να κάνει ό,τι θέλει. Όπως κάνω και εγώ. Με αυτή την έννοια, ναι. Θα ήθελα να ακολουθήσει τα χνάρια μου.(by the way παίζει πολύ καλά κιθάρα για την ηλικία του. Δεν είναι ούτε 10 χρονών ακόμη).
Μελλοντικά σχέδια;
Θέλω να γράψω ωραία τραγούδια. Τραγούδια που θα μείνουν. Άλλωστε αυτό είναι η πραγματική καλλιτεχνική επιτυχία. Η διαχρονικότητα.
Που σε βρίσκουμε το καλοκαίρι;
Αν εξαιρέσουμε τις 2 συναυλίες 10 και 14 Αυγούστου στη Θεσπρωτία στον Ιππικό όμιλο Λεπτοκαριάς, φαντάζομαι σε κάποια θάλασσα μέσα, να ψάχνω κάτω από πέτρες με τον υποβρύχιο φακό μου.
Ελσα Παπαϊωάννου
Leave a Reply