Η εκλογή Ανδρουλάκη έχει ενεργοποιήσει ενδιαφέρουσες διεργασίες στο πολιτικό σύστημα όπως φαίνεται. Μία από αυτές, οι εισηγήσεις του Α. Τσίπρα στο πολιτικό συμβούλιο, για εκλογή προέδρου και κεντρικής επιτροπής από την βάση. Εισηγήσεις που όντως είναι ξένες με την παράδοση των αριστερών κομμάτων, αλλά «υπακούν» στις συνθήκες της εποχής τους.
Αν ένα πράγμα οφείλουμε, μεταξύ άλλων, να αναγνωρίσουμε στον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ είναι η προσαρμοστικότητα του στις εξελίξεις. Μπορεί κι αυτό να μην συνάδει ιδιαίτερα με κόμμα της αριστεράς, αλλά το έχουμε πει εδώ και καιρό. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι αριστερό κόμμα πια. Από την στιγμή που έκατσε στο τραπέζι και διαπραγματεύτηκε με όρους καπιταλισμού και δη νεοφιλελευθερισμού που εν συνεχεία εφάρμοσε κιόλας, «βαπτίστηκε» σε κόμμα «αστικό». Όποιος δεν μπορεί να το συνειδητοποιήσει εντός του κόμματος, αιθεροβατεί πλήρως.
Νομίζω πως ο πρόεδρος του δεν έχει καμία αυταπάτη πια. Αυτό δείχνουν και οι παραπάνω εισηγήσεις. Τον πλήρη μετασχηματισμό του κόμματος, σε κόμμα εξουσίας με αρχηγοκεντρικά χαρακτηριστικά, που επιδιώκει να μην χάσει την θέση που με κόπο και μεγάλες θυσίες κέρδισε την προηγούμενη δεκαετία. Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορούσε να αφήσει «αναπάντητη» την μομφή του ΠΘ περί μη εκλογής του από την βάση, που ευαγγελίζεται ο ίδιος πως είναι άκρως δημοκρατικό χαρακτηριστικό ενός κόμματος «ευθύνης».
Κάνει ένα κόμμα πιο δημοκρατικό, η εκλογή προέδρου από την «βάση»;
Η απάντηση που εγώ δίνω είναι ξεκάθαρα όχι. Σε κάποιες περιπτώσεις το κάνει και αντιδημοκρατικό. Ειδικά όταν η εκλογή είναι ηγεμονική σε επίπεδο ποσοστών και οργάνων για τον αρχηγό. Τα αριστερά κόμματα παραδοσιακά και για πολλούς λόγους που δεν είναι της παρούσης, μπορεί να μην υιοθετούσαν αυτή την πρακτική, όμως ήταν και είναι πολύ πιο δημοκρατικά από τα αστικά κόμματα «ευθύνης». Πιο δημοκρατικά σε επίπεδο πλουραλισμού απόψεων.
Ο ΣΥΡΙΖΑ μετά τις απογοητεύσεις που βίωσε από την στιγμή που ανέλαβε τα ηνία μιας «επανάστασης» μέσα σε χιλιάδες εισαγωγικά, αναφέρομαι στην αντιμνημονιακή, ήρθε αντιμέτωπος με όλα τα παράδοξα και τις αντιφάσεις που γεννά μια λαϊκή «εξέγερση». Τον συνήθη υλιστικό χαρακτήρα των αιτημάτων της, τον συχνά χαμηλό βαθμό πολιτικοποίησης της, την δύναμη των αγορών σε αντιδιαστολή με την δύναμη ενός λαού που δεν είναι συνειδητοποιημένος γιατί ακριβώς εξεγείρεται, τις εσωτερικές δυνάμεις αντίδρασης και τις εφεδρείες τους, την έλλειψη συμμάχων σε διεθνές επίπεδο.
Συν τοις άλλοις, την μικρή δυναμική της Ελληνικής οικονομίας και τον αντίστοιχο κρότο που θα έκανε μια άτακτη πτώση της στο διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα. Εννοώ ότι θα ήταν μια διαχειρίσιμη πτώση για τις αγορές. Μια πτώση χωρίς σημαντικό οικονομικό αντίκτυπο ώστε να χρησιμεύσει σαν διαπραγματευτικό εργαλείο, που θα ανάγκαζε τους Ευρωπαίους να ανεχτούν την άκρως επικίνδυνη «νίκη» των θέσεων ενός αριστερού κόμματος τότε.
Πολλοί στον ΣΥΡΙΖΑ πίστεψαν πως η αντιμνημονιακή δεξαμενή είχε πολιτικά χαρακτηριστικά και συνειδητοποίηση όσον αφορά τον σκοπό. Αποδείχθηκε μεγάλο λάθος. Το «αντιμνημόνιο» δεν είχε πολιτικό χαρακτήρα στην πλειοψηφία του. Είχε πλήθος αιτημάτων πολλά από τα οποία ήταν αντικρουόμενα, αλλά κυρίως δεν είχε την αποφασιστικότητα του «μέχρι τέλους». Στην πρώτη «κανονιά» των αγορών ξεκίνησε η άτακτη «οπισθοχώρηση» και τα: «Δείτε που μας έφτασε ο Τσίπρας». Αυτό στην πρώτη κιόλας «κανονιά» που ήταν τα capital controls. Στην δεύτερη φοβάμαι πως η «εξέγερση» θα εναντιωνόταν προς την ίδια την κυβέρνηση, επειδή συνέχιζε να την υπηρετεί.
Πώς μετά απ’ όλα αυτά ο ΣΥΡΙΖΑ να μην μετασχηματιστεί σε αυτό που είναι σήμερα. Ένα κόμμα αστικό με «σοσιαλίζουσες» θέσεις και απλά αριστερές καταβολές. Η άλλη επιλογή πιστεύω θα ήταν να παραιτηθεί, να κινηθεί προς τα αριστερά ολοταχώς, να καταποντιστεί εκλογικά και να περιμένει το τρένο της «αληθινής επανάστασης», της συνειδητοποιημένης.
Ωστόσο το πολιτικό μας σύστημα χρειάζεται ένα αντίβαρο στην νεοφιλελευθεροποίηση και την συντηρητικοποίηση της κοινωνίας. Ένα πολιτικό πόλο που να συσπειρώνει τα αντίθετα. Αυτό που τελείως τσουβαλιαστά αποκαλούμε «πρόοδο».
Εκεί θα κριθεί και μέρος της μάχης ΣΥΡΙΖΑ-ΠΑΣΟΚ έχω την εντύπωση. Στο ποιος θα αποδείξει πως μπορεί να εκπροσωπήσει καλύτερα αυτό τον χώρο. Εδώ ο ΣΥΡΙΖΑ έχει το πλεονέκτημα σε σχέση με άλλες κατηγορίες στις οποίες έχουμε αναφερθεί.
Η πρόταση δυσπιστίας ήταν μια κίνηση με πολλούς αποδέκτες και εντάσσεται στα πλαίσια των ενδιαφερουσών διεργασιών που δρομολόγησε η εκλογή Ανδρουλάκη πιστεύω. Είναι σα να έβγαλε από τον «λήθαργο» τον ΣΥΡΙΖΑ αυτή η εκλογή. Μπορεί να αντιλαμβάνονται όλοι τον «αέρα» που δίνουν οι δημοσκοπήσεις στον νέο αρχηγό του ΚΙΝΑΛ, όμως είναι εμφανές πως αυτός ο «αέρας» κάπου εδράζεται, δεν είναι εκτός πραγματικότητας και αποκλειστικό κατασκεύασμα του «συστήματος».
Αυτό το αντιλαμβάνεται ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ. Έχω την εντύπωση πως η πρόταση δυσπιστίας, πρώτο «αποδέκτη» δεν έχει τον ΠΘ, αλλά τον νέο πρόεδρο του ΚΙΝΑΛ πιο πολύ. Με 100 νεκρούς κάθε μέρα από την πανδημία εδώ και καιρό, θα μπορούσε να την είχε «ενεργοποιήσει» και νωρίτερα. Γιατί τώρα;
Χάρης Φιλιππάκης
Leave a Reply