Η περίοδος που μείναμε κλεισμένοι στο σπίτι μας φαίνεται να τελειώνει. Στην περίπτωση που το άτομο εξέλαβε το «μένω σπίτι» ως εγκλεισμό, αυτόματα έβαλε στη ζωή του και στο μυαλό του έναν περιορισμό που δεν τον επέλεξε, αλλά που του τον επέβαλαν με αποτέλεσμα να προσδοκά την απελευθέρωση. Η λέξη ¨εγκλεισμός¨ είναι αρνητική και το μήνυμα, που στέλνει στον εγκέφαλο μας, εμπεριέχει κάτι που εξαναγκαζόμαστε να εφαρμόσουμε.
Ό,τι είναι εξαναγκαστικό εκλαμβάνεται ως δυσάρεστο. Σε αυτήν την περίπτωση η επιστροφή στην κανονικότητα θέλει ιδιαίτερη προσοχή ώστε να γίνει ομαλά. Εάν το άτομο εξέλαβε το «μένω σπίτι» ως προτροπή κι όχι ως προσταγή, η μετάβαση σαφώς θα γίνει πιο ήρεμα, καθώς σε αυτή την περίπτωση δεν υφίστατο εγκλεισμός αλλά συνετή οικειοθελής παραμονή στο σπίτι.
Η περίοδος της καραντίνας έφερε την αυτοαπομόνωση ως αυτοπροστασία.
Ο άνθρωπος είναι ¨ον κοινωνικόν¨, όπως έλεγε ο Αριστοτέλης, οπότε αντιλαμβάνεται την ύπαρξή του μέσω της συνύπαρξής του με άλλους ανθρώπους. Η απομόνωση τον έκανε να αισθάνεται ελλιπής. Ακόμη όμως και η επιστροφή στην κοινωνική συναναστροφή γίνεται πλέον με άλλους όρους. Δεν αγγιζόμαστε, δεν αγκαλιαζόμαστε, δε φιλιόμαστε. Αυτός είναι ο νέος κώδικας αυτοπροστασίας, ο οποίος έχει ήδη μπει στη ζωή μας εδώ και ένα χρόνο και τον οποίο θα πρέπει να συνεχίσουμε και να τηρούμε και να αντιλαμβανόμαστε ως κανονικό.
Άλλη συνέπεια στη ζωή μας είναι ότι πολλοί άνθρωποι ξεκίνησαν να εργάζονται από το σπίτι τους οπότε η εργασία πήρε άλλη διάσταση. Η παρατεταμένη παραμονή στο σπίτι έφερε υπερβολές στη συμπεριφορά μας. Υπερφαγία, υπνηλία ή ακόμη και αϋπνία, υπερκατανάλωση αλκοόλ, υπερβολική ενασχόληση με τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Όπου υπάρχει υπερβολή υπάρχει και κορεσμός. Όπου υπάρχει κορεσμός υπάρχει δυσαρέσκεια, με τις συνέπειες να είναι εμφανείς πλέον στις διαπροσωπικές αλλά και στις ενδοοικογενειακές σχέσεις. Άλλη πολύ σοβαρή συνέπεια είναι ότι άνθρωποι με αρρωστοφοβία βίωσαν παθολογικό πλέον άγχος μην τυχόν και νοσήσουν κι απομονώθηκαν κοινωνικά επιβάλλοντας στον εαυτό τους τον εγκλεισμό ως τη μόνη σωτηρία. Τέλος, με το κλείσιμο τόσων επιχειρήσεων ο φόβος ενδεχόμενης ένδειας έχει προκαλέσει πολύ έντονα συναισθήματα ανασφάλειας, αβεβαιότητας και εκνευρισμού με ολέθρια πολλές φορές ξεσπάσματα λόγω έντονου οικονομικού στρες.
Όλα αυτά μοιάζει να φτάνουν σε ένα τέλος καθώς η επιστροφή στην κανονικότητα είναι γεγονός. Η μετάβαση γίνεται σταδιακά: εργασία, καταστήματα, χώροι εστίασης, σχολεία, περιφερειακές μετακινήσεις. Η συναισθηματική, όμως, μετάβαση είναι το πιο δύσκολο κομμάτι. Έχει λείψει από τη ζωή μας τον τελευταίο χρόνο η εκτόνωση μέσω διασκέδασης. Έχει λείψει η συναισθηματική ανακούφιση μέσω κοινωνικών συναναστροφών.
Η συναισθηματική πίεση δρα συσσωρευτικά και η επανένταξη επιβάλλεται να γίνει σταδιακά για να αποφύγουμε εντάσεις και εκρήξεις. Ο πανικός είναι κακός σύμβουλος και έχουμε μάθει τον τελευταίο χρόνο να φοβόμαστε ακόμη και τα πιο αθώα πράγματα. Η καθημερινότητα έχει γεμίσει απαγορεύσεις, η άρση των οποίων πρέπει πάλι να περάσει στη συνειδητότητά μας.
Αφού, λοιπόν, μας επιτρέπεται πλέον η έξοδος από το σπίτι, θα ήταν συνετό να ξεκινήσουμε δουλεύοντας με την αισιοδοξία μας, με τα θετικά μας συναισθήματα και με την οπτική εκείνη που θα μας βοηθήσει να ανασυνταχτούμε και να επανενταχθούμε με ηρεμία.
Αν συνειδητά είχαμε μείνει στο σπίτι και η τήρηση των κανόνων ήταν λόγω προσωπικής ευθύνης και όχι απαγορεύσεων που μας είχαν επιβληθεί, τότε η τήρηση των μέτρων για την ασφάλεια τόσο τη δική μας όσο και των δικών μας ανθρώπων ήταν η μόνη μας επιλογή.
Με τον ίδιο τρόπο θα συνεχίσουμε να επιλέγουμε το «μένω ασφαλής» και έξω από το σπίτι. Πώς θα το επιτύχουμε αυτό; Επανεξετάζοντας την περίοδο που μείναμε μέσα και επαναπροσδιορίζοντάς την όχι ως εγκλεισμό αλλά ως επιλογή να μείνουμε ασφαλείς και υγιείς.
Με την ίδια ακριβώς πεποίθηση της ασφάλειας, που θα είναι πλέον ο ενδυναμωτικός μας κανόνας θα βγούμε από το σπίτι και θα επιστρέψουμε στην καθημερινότητά μας έχοντας ορίσει το κανονικό διαφορετικά. Συνεχίζουμε να δρούμε και να φερόμαστε με γνώμονα την προσωπική ευθύνη και αυτοσυγκράτηση και βγάζουμε οριστικά την υπερβολή από την ζωή μας.
Το να θέλουμε να παραμείνουμε ασφαλείς είναι κάτι το οποίο ουσιαστικά συμβαδίζει με τις επιλογές μας, ΤΟ ΕΛΕΓΧΟΥΜΕ. Επομένως μπορούμε και να το υποστηρίξουμε. Δε μένει παρά να δούμε το κανονικό από άλλη οπτική. Ζούμε περίεργες μέρες. Γι΄ αυτόν ακριβώς το λόγο και η κανονικότητα είναι πλέον περίεργη και έτσι πρέπει να την αντιληφθούμε για να αποφύγουμε εξάρσεις, ξεσπάσματα και γενικότερα επικίνδυνες συμπεριφορές.
Ασημίνα Καραμαλέγκου – Σύμβουλος Ψυχικής Υγείας – Life Coach
Leave a Reply