PART IΙI 30-21
30. Cass McCombs – Opposite House
Πλέον δεν χρειάζεται να κάνει πολλά. Είναι εκεί μαζί με τους μεγάλους. Ακόμα κι αν κάποιοι δεν τον ξέρουν. Στην τελική δεν είναι μαζικό όνομα.
Αλλά δεν απογοητεύει ποτέ και το σχετικά «άνετο και εύκολο» του, είναι μίλια μακριά από τον ανταγωνισμό, των πιο πολλών σχετικά βαρετών, ακουστικών, singer songwriters.
Ειδικά όταν ο ήχος του με τις διαχρονικές 70s αναφορές είναι τόσο εντός εποχής (μακριά από την εύκολη νεοψυχεδέλεια, που συνέβαινε την εποχή που το έγράφε)
29. Cavern of Anti- Matter – Tardis Cymbals
Είναι άδικο να τους χαρκακτηρίζει το παρελθόν κάποιων βασικών μελών τους, στους Stereolab. Είναι μίλια μακριά.
Κάνουν instrumental μουσική γιατί θέλουν και μπορούν και έχουν μελετήσει το kraut και τον retro-φουτουρισμό , τόσο που κάνουν τους ήχους αυτούς δικούς τους και τους ανανεώνουν. Αν αυτό είναι εφικτό…Και αν είναι…είναι πάρα πολύ δύσκολο.
Και το κάνουν εντυπωσιακά καλά, φυσικά και με πολλές αναφορές, αλλά και τόσο επίκαιρα.
28. Three Trapped Tigers – Tekkers
Άλλο ένα instrumental θαύμα. Αυτή την φορά χωρίς να θυμίζει κάποιον ήχο του παρελθόντως και με πλάγιο τρόπο να φλερτάρει με το techno rock. Και εν μέρη να παίζει με τον τεχνικό εντυπωσιασμό, λόγω των ικανοτήτων των μουσικών του post everything αυτού trio.
Αλλά στο τέλος αυτό που μετράει είναι το αποτέλεσμα. Και το Tekkers είναι ένα εντυπωσιακό masterpiece, ουσίας σε ένα είδος που η ουσία είναι η απόλυτη εξαιρεση.
Και δεν είναι μόνο για το όποιο είδος- που σωστά αρνούνται να υπηρετήσουν. Είναι απλά …ΑΠΟΛΥΤΑ σύγχρονο, εντυπωσιακό και ουσιαστικό. Και βάζει το όνομα της μπάντας στα μεγαλύτερα radars για τα καλά.
27. Matt Maltese – Vacant In The 21st Century
Δηλαδή πόσο καλύτερα να ξεκινήσεις την καριέρα σου, αν απλά γράφεις τα τραγούδια σου μ’ένα πιάνο, σ’ένα αρκετά παλιομοδίτικο (70s) format?
Αλλά αν από την άλλη αυτό το διαχρονικό (70s) παλιομοδίτικο format, σε συνδιασμό με το τι είσαι (νέο αγόρι , πιανίστας, singer-songwriter) μοιάζει η νέα τάση στους solo artists (ε ναι…υπάρχουν και directions…τυφλός δεν πρέπει να είσαι αν θες να καταλάβεις πως κινείται το πράγμα), ίσως έχεις στα χέρια σου χρυσό.
Και ειδικά αν γράφεις τόσο καλά τραγούδια, (έχοντας όλες τις προηγούμενες προυποθέσεις ήδη μαρκαρισμένες) και έχεις και τόσο καλές δισκογραφικές πλάτες….κάτι μεγάλο μπορεί να κάνεις. Για μένα μ’αυτό το τραγούδι, κύριε Matt Maltese είσαι ήδη «εκεί».
26. Pavo Pavo – Ran Ran Run
Πως μπορεί να ακούγεσαι αν αγαπάς τους Flaming Lips, τους Beach Boys, τους Cocteau Twins, τους Beatles ακόμα και τους Arcade Fire, και θές σ’ένα τραγούδι σου να φανούν όλες αυτές οι επιρροές μαζί?
Κανονικά θα έλεγα…κάπως αχταρμάς και λίγο απαίσιος και επιπόλαιος. Εκτός κι αν είσαι οι Pavo Pavo, στο Ran Ran Run. Που απλά κάνουν τον (όχι και τόσο εύπεπτο) συνδιασμό να ακούγεται ακαταμάχητος και να κερδίζουν το στοίχημα με άνεση.
Και βέβαια να μας κάνουν να λέμε πως με τέτοιο ταλέντο, δεν είναι δυνατόν να χαθούν (ευτυχώς δεν είμαστε οι μόνοι που το λένε- και η Bella Union records κάτι ξέρει).
25. Blood Orange – Augustine
Πλέον μιλάμε για μια σταθερή αξία και έναν από τους καλύτερους neo-soul καλλιτέχνες.
Ένας σπουδαίος μουσικός και παραγωγός, σε μια από τις καλύτερες στιγμές της καριέρας του.
Απλά απολαυστικός μ’έναν απόλυτα κολληματικό- σε βαθμό οικειότητας, αιθέριο, catchy και διαχρονικό (σχεδόν retro- ενώ είναι απόλυτα σύγχρονος) χορευτικό ήχο. Ακούγεται σύνθετο, αλλά το κάνει ν’ακούγεται τόσο φυσικό και απλό. Και αυτό δεν είναι καθόλου απλό. Αλλά εκεί είναι το μεγαλείο του Dev Hynes aka Blood Orange .
24. Pumarosa – Honey
Τίποτα καινούργιο.
Απλό χορευτικό new wave με εκρηκτική ενορχήστρωση, εξαιρετικά riffs, φανταστική ερμηνεία, τέλειο chorus και ένα απίστευτα ξεσηκωτικό crescendo στο φινάλε, από μια μπάντα που είναι έτοιμη να απογειωθεί με την κυκλοφορία του album.
Και βελτιώνεται από το καλό στο καλύτερο. Τίποτα καινούργιο λοιπόν. Απλά διαχρονικά κάτι άψογο.
Και δεν νομίζω να μείνουν εκεί.
23. The Divine Comedy – To The Rescue
Τι να πει κανείς όταν ο Neil Hannon έχει όρεξη να γράψει καλό τραγούδι….
Ναι τον τελευταίο καιρό δεν το κάνει συχνά. Αλλά δεν έχει να αποδείξει και κάτι σε κανέναν. Και όταν το κάνει τ’αποτελέσματα είναι απόλυτα εντυπωσιακά.
To «To The Rescue» είναι απλά ένα αριστούργημα διαχρονικής τραγουδοποιίας, σύνθεσης, στιχουργικής, ερμηνείας και ενορχήστρωσης. Και αυτή τη φορά τα κατάφερε χωρίς τη βοήθεια σχεδόν κανενός.
Κι αυτό ίσως δε λέει τίποτα, αλλά αν κρίνουμε από το μεγαλειώδες αποτέλεσμα, λέει τα πάντα.
Είμαστε ευγνώμονες λοιπόν που συνεχίζει να γράφει τόσο καλά, να παράγει τέτοιο αποτέλεσμα και σαν ένας αληθινά DIY μουσικός του υψηλότερου επιπέδου, να συνεχίζει να μας εμπνέεί ΠΑΛΙ με τόσο ΤΕΛΕΙΟ ΤΡΟΠΟ ( με το παρόν και την ιστορία του), μετά από τόσα υπέροχα μουσικά χρόνια. ΑΠΛΑ ΣΕΒΑΣΜΟΣ.
22. Steady Holiday- Under The Influence
Αυτό θα πει vintage pop κομψότητα, αλλά ξεφεύγοντας με ωραίες «ντρίμπλες», από τα cliché του είδους και χτίζοντας μια απόλυτα περιπετειώδη και πανέξυπνη σύνθεση, που δε χάνει πουθενά σε γοητεία και ατμόσφαιρα, δημιουργέι ένα κορυφαίο κομμάτι.
Και κυρίως κάνοντας κάτι απόλυτα ενδιαφέρον σ’ένα είδος που σπανίως ξεφεύγει από τα στενά όρια της retro «σκηνής».
Σύγχρονο δεν το λες με την στενή έννοια της λέξης, αλλά το Under The Influence είναι διαχρονικά πανέμορφο και απ’αυτά τα τραγούδια, που επιδεικνύουν το μεγάλο ταλέντο της δημιουργού του και μια πολύ καλή συστατική επιστολή για το παρόν και το μέλλον της.
21. Mystery Jets – Bombay Blue
Να πω πως περίμενα να δω τους Mystery Jets σε δικιά μου λίστα με τα καλύτερα, εν έτει 2016 θα ήμουν μεγάλος ψεύτης.
Στο μυαλό μου μέχρι το Bombay Blue, ήταν μια συμπαθητική μπάντα που είπε τα καλύτερα της στα μέσα τις προηγούμενης δεκαετίας. Αλλά έλα που δεν τα ‘χε πει.
Γιατί απλά το Bombay Blue μου ακούγεται σαν το καλύτερο τους τραγούδι ever. Και δεν είναι μόνο αυτό. Με την υπερκομψη pop του και την υποδειγματική ενορχήστρωση του και την απίστευτα καλή ερμηνεία και μελωδία του, είναι ένα από τα πιο αγαπημένα μου κομμάτια για φέτος.
Και σίγουρα με κάνουν να τους θυμάμαι για πολύ καιρό ακόμα. Ελπίζω κι εσείς. Το αξίζουν. Αυτό θα πει comeback.
Θοδωρής Σουρβίνος
Leave a Reply