10. Car Seat Headrest – The Ballad of Costa Concordia
Ένα έπος για τη νέα γενιά και το διαχρονικό θέμα του εφηβικού-νεανικού θυμού, από έναν ΑΠΟΛΥΤΑ σημαντικό νεαρό καλλιτέχνη που το κάνει να συμβαίνει και να είναι πάλι επίκαιρο. Κάτι τόσο απλό και διαχρονικό. Απλά γιατί είναι τόσο καλός.
Τι άλλο να πω…11.30 λεπτά καλών στίχων και μουσικής…Σ’ένα εξαιρετικό κομμάτι ενός πολύ νέου μουσικού που φέτος είναι η χρονιά του, στον alternative χώρο. Απλά χωρίς να στρογγυλεύει καμία γωνία και να τα χώνει σε όλους, όπως τους αξίζουν. Κάνοντας ξανά το indie rock ΑΠΟΛΥΤΑ σημαντικό.
Αντε, γιατί πολύ μας το ξεφτιλησαν πρώην και νυν…αλλόθρησκοι και τυχαίοι….που είδαν φως.
Αλλά ξέρεις… υπάρχουμε και θα είμαστε πάντα εκεί φρουροί του ….να ευχαριστούμε τους Car Seat Headrest (και όλους όσους κάνουν κάτι τόσο έξυπνο) που κλείνουν τις πόρτες μετά τα 5 πρώτα λεπτά (του The Ballad of Costa Concordia ή του κόσμου τους- τόσος πρέπει να είναι ανοικτός ο κόσμος σου…μετά ΤΕΛΟΣ- για λίγους και μόνο). . Τους χρειαζόμασταν και ειδικά αυτό το κομμάτι.
Μια κίτρινη κάρτα στο team τους. Αυτό δεν έπρεπε να ψάξει πολύ κάποιος για να βρει unauthorized links. Είναι ένα από τα μεγαλύτερα-σημαντικότερα κομμάτια της χρονιάς και έπρεπε να είναι εκεί έξω για όλους.
Οι Car Seat Headrest θα πρέπει να πανηγυρίζουν για κάτι τέτοιο. Είναι μαζί με τους κορυφαίους. Είναι κορυφαίοι. Στην τελική ο Will Toledο (παρά το ότι έχει κάνει κάτι πολύ σημαντικό) δεν είναι κάτι τόσο μεγάλο ακόμα, για να παρανοεί η ομάδα του.
Είναι ένας νέος ψηφιακός κόσμος. Δεν είναι ζήτημα να κλείσεις τις πόρτες και στον potential ακροατή που ίσως του αλλάξεις τη ζωή. Ίσως καταλάβει απόλυτα. Ίσως γράψει για σένα. Ίσως δημιουργήσει εξαιτίας σου. Και ίσως δεν έχει λεφτά και τίποτα να ζήσει.
Ο κόσμος είναι μεγάλος. Πάρα πολύ. Και δεν είναι όλο ίδια για όλους. Αλλα η σπουδαία μουσική ΠΡΕΠΕΙ να είναι εκεί έξω. Take it easy. Τέτοιες κινήσεις μόνο κακό κάνουν…
Αλλά anyways…Το The Ballad of Costa Concordia θα ήταν το κομμάτι της χρονιάς μου αν ήμουν κάτω από 20 και τώρα 20 χρόνια+ μεγαλύτερος, μου ακούγεται απόλυτα συγκινητικο, σημαντικό και ένα από τα «μεγάλα» της χρονιάς.
9. Hamilton Leithauser + Rostam – A 1000 Times
Έχω μια λογική θεωρία – έχοντας σκεφτεί και μελετήσει κάτι.
Πως οι καλύτεροι μουσικοί στην Ελλάδα είναι οι παραδοσιακοί στα πανηγύρια και μόνο οι μπουζουξηδες από τα λαικά μαγαζιά. Η αιτία απλή. Δεν είναι δυνατόν να έχουμε ΑΠΟΛΥΤΟ έλεγχο, όταν δεν μπορούμε να έχουμε απόλυτο ΕΝΣΤΙΚΤΟ στο dna μας, του τι κάνουμε (σαν dna και γλώσσα απλή), για να κάνουμε καλή blues-rock-pop-jazz από τα early 1900s μέχρι σήμερα . Απλά γιατί είναι αποτέλεσμα της δυτικής folk-blues-country.
Και δεν λέω άλλα…μην την ακούσουν άσχημα οι γελοίοι που νομίζουν πως κάνουν swing ή ψευτο-jazz και ψευτο- blues, ενώ ξεπουλάνε λαικές μουσικές, άλλων ανθρώπων και λάων, σε κακόγουστους αστούς- που ακόμα φοβούνται το rock και θεωρούν την pop «απλή» και «φτηνή»…δε λέω άλλα…γιατί θα πάρει η μπάλλα πολλούς «καλλιτέχνες»
Απλά εδώ ακούω δύο φίλους, «μεθυσμένους» για την πλάκα τους να τραγουδάνε το «500 miles away from Home» τόσο cool, τόσο New Yorican, τόσο Dylanesque. Τόσο τέλεια. Τόσο r’n’r . Σχεδόν αβίαστα και φυσικά, όπως αξίζει στο απλό καλό r’n’r και αν τους ρωτήσεις αν σκέφτηκαν το 500 miles…θα σου πουν A 1000 times…
Πόσοι Ευρωπαίοι – ακόμα και Άγγλοι θα στο πουν αυτό ?(οι Άγγλοι hooligans όταν τραγουδάνε τα γηπεδικά , οι αναφορές είναι στη δυτική folk και pop- και όχι στο λαικό και στο σκυλάδικο, ή στο ελαφρο)
Στην τελική το να το αναλύεις με το δικό σου τρόπο, είναι πάντα δεύτερο φίλτρο και επίπεδο. Το r’n’r και κάθε άλλη λαική μουσική είναι – ήταν και θα είναι- πάντα ένστικτο και έκφραση. Και πάντα δητική – ιρλανδική folk. Σημασία έχει να το κάνεις ΑΠΟΛΥΤΑ ΚΑΛΑ. 1/1000 το καταλαβαίνουν. Αλλά μου φτάνει..γιατί το αποτέλεσμα συνήθως του ΑΠΟΛΥΤΑ καλού r’n’r-pop με βάση τη folk- χωρίς ντρίμπλες ελαφρού και ψευτο jazz και ότι άλλου- (ρεαλιστικά) είναι 1/100000…ίσως είμαι επιεικής
Δηλαδή Μια κακιά πιθανότητα , στις εκατό χιλιάδες αποτυχημένες φορές. Αλλά αν σου βγεί… Μην το πολυ ψάχνεις. Bingo.
Αν όχι. Άκου αυτό για να νοιώσεις τον πόνο, ακόμα κι αυτού που του βγήκε. Οι αιτία δεν είναι η μουσική, αν την έχεις φυσική μέσα σου.
8. King Creosote – You Just Want
Με απλές λέξεις, όπως απλό είναι αυτό το σπουδαίο τραγούδι, «να πως είναι το να βρίσκεις έναν μεγάλο τραγουδοποιό στην καλύτερη του στιγμή , ενώ τη ζεις ταυτόχρονα».
Θα ‘πρεπε να λέμε ευχαριστώ σ’αυτόυς τους ανθρώπους που ζούνε και δημιουργούν μαζί με μας, στο χρόνο (δυστυχώς στην Ελλάδα δεν είναι εύκολο να πετύχεις ανάλογες περιπτώσεις ή περιπτώσεις που συμβαίνουν σε τέτοια κλίμακα – στην pop κουλτούρα και μουσική , απλά γιατί το rock-pop δεν συμβαίνει στη χώρα μας- ειδικά πλέον, μετά τα early 80s, απλά γίνεται- και καλώς γίνεται, μπας και συμβεί ξανά) και αφήνουν κάτι που σίγουρα θα μνημονεύεται κι από άλλες γενιές.
Απλά γιατί δεν έχει κάτι παραπάνω απ’αυτό που είναι το βασικό στη μουσική. Μια απλή αρμονία, απλό ρυθμό, απλη μελωδία και απλές ενροχηστρωτικές- μελωδικές γραμμές από τα όργανα.
Και τότε γιατί ακούγεται τόσο καλό? Εδώ είναι το κλειδί…. Απλά γι’αυτό λέω θα μείνει. Είναι διαχρονικό και είναι δημιουργια ενός αληθινού μουσικού. Τόσο απλά. Αυτά είναι για να ξεκαθαρίζουμε τα περί απλης και σύνθετης σύνθεσης.
Αν κάτι είναι τόσο απλά ΑΠΟΛΥΤΑ ΚΑΛΟ, είναι μεγαλειώδες. Ακόμα κι αν ο άλλος βάλει προσπάθεια 10 χρόνων να συνθέσει κάτι. Αλλά δεν είναι τόσο απλό. Αυτό πιθανόν απαιτεί 10 χρόνια καταστροφής ή «αφουγκράσης» μιας κάποιας ζωής…και μια στιγμη για να γίνει.
Όχι αυτά δεν είναι για τον καθένα. Και θα έλεγα μην τα δοκιμάσετε «σπίτι» αν δεν ξέρετε τι κάνετε. Η ζωή μπορεί να σας τα μάθει ούτως ή άλλως.
7. Jim James – Here In Spirit
Αν με ρωτήσεις αληθινά τι μ’αρέσει στις φωνές… θα σου ‘λεγα οι 70s soul τραγουδιστές της μετα-ψυχεδελικής soul (ακόμαι και οι καλοί 70s- και μετέπειτα- rockers, αυτούς λάτρευαν) και το groove τους. Και οι 90s indie ακόλουθοι τους (Richard Ashcroft κάποιος???)….
Αλλά hey, εδώ δεν μιλάμε για τα γούστα μου- ή μιλάμε μόνο γι’αυτά, στα 2016 όμως.
Και μιλάμε για τον Jim James. Μιλάμε για τον αρχηγό των μεγάλων My Morning Jacket. Και οι My Morning Jacket, πλέον, ακούγονται πάρα πολύ soulful και η αιτία μοιάζει προφανής (παρά το ότι και τα άλλα μέλη έχουν να πουν πάρα πολλά μουσικά).
Όμως αυτό το κομμάτι…είναι απλά ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΙΚΑ ΚΑΛΟ. Δεν έχω να πω πολλά. ΕΝΑ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΚΑΙ ΑΠΟΛΥΤΑ ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΟ ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑ. Μην τον αφήσετε να πάει χαμένος. ΕΙΝΑΙ Η ΕΠΟΧΗ ΤΟΥ.
Ο JIM JAMES έίναι ΘΕΟΣ(όπως έλεγαν κάποτε ο Clapton είναι θεός).
6.-
Αν με ρωτήσεις τι πρέπει να κάνεις αν είσαι νέος και θες να κάνεις κάτι νέο, και σε σχεδόν, απερπάτητα χωράφια, αλλά χωρίς να ακούγεσαι «περίεργος» χωρίς λόγο, σήμερα. Θα γέλαγα και θα σου έλεγα πως δεν έχω ιδέα.
Αλλά θα σου έβαζα να ακούσεις αυτό το κομμάτι, για να δεις τι έκανε ο Moses Sumney το 2016 στην soul μουσική. Και λογικά το 2017 θα του ανήκει. Και μη μου πει κανείς πως η soul έχει χώρο. Θα του πω, πως τα μεγαλύτερα μυαλά (δυστυχώς για το rock) έχουν επικεντρωθεί εκεί πια, και συνέχεια σπρώχνουν τα όρια της. Ενώ το dance θέλει 1-2 κλωτσιές για να πάει παραπέρα και το rock πάνω από 500 (και ευτυχώς υπάρχουν κάποιοι που έχουν διάθεση και ταλέντο να τις δώσουν) .
Και στην τελική ποιός ασχολείται πια με είδη. Όλα ένα είναι και η σπουδαία μουσική έρχεται από παντού. Αρκεί να έχεις ανοιχτά αυτιά και αισθήσεις, και λίγο γνώση του πως είναι το τοπίο γενικά στην pop culture.
Κι αυτό το κομμάτι είναι αληθινά σπουδαίο. Και δεν νομίζω να μην μάθουμε τον Moses Sumney πιο καλά πολύ σύντομα.
Αύριο η συνέχεια! Δείτε το πρώτο μέρος Εδώ, το δεύτερο μέρος Εδώ , το τρίτο μέρος εδώ, το τέταρτο μέρος εδώ , το πέμπτο μέρος εδώ
Θοδωρής Σουρβίνος
