5. Wire- Nocturnal Koreans
Εδώ δεν σηκώνει πια κουβέντα. Πες με υποκειμενικό και οπαδό. Ο Colin Newman, όμως και η ομάδα των νέων Wire, έχουν το «μάτι» και τι «λογική» να καταλαβαίνουν απόλυτα τι συμβαίνει το 2016. Για το αν έχουν το «αυτί» δε χρειάζεται να αναρωτηθώ, ούτε κι εσείς.
Οι πιο εγκεφαλικοί του new wave- punk, μοιάζουν ακραίοι πλέον, αλλά και εντελώς επίκαιροι. Και μεταξύ μας δεν μας έχουν ανάγκη. Εμείς τους έχουμε αν κυκλοφορούν εντελώς επίκαιρα, αριστουργήματα σαν το Nocturnal Koreans.
Τι άλλο να κάνεις μέσα σε μια τέτοια φόρμα? Όσο και να την ανανεώνεις. Οι Wire έχουν, όμως, τον τρόπο. Και δεν προσβάλουν ούτε το παρελθόν τους, ούτε τους οπαδούς τους. Μάλλον το τιμούν και το πάνε στο μέλλον, ξανα και ξανά. Και αυτή τη φορά πιο πέρα από ποτέ (τουλαχιστον τα τελευταί 35 χρόνια) και τους ιντριγκάρουν υπέροχα.
4. The Lemon Twigs – These Words
Δεν υπάρχουν καινούργιες μπάντες. Δεν υπάρχει νέα μουσική. Δεν υπάρχει τίποτα καλό πλέον. Δεν υπάρχει τίποτα που να με εμπνέει από νέα παιδιά. Όλα σκουπίδια σου λέω…Όλα έχουν ειπωθεί. Κακιές επαναλήψεις.
Σου θυμίζει κάτι? Είσαι απ’αυτούς? Ξέρεις κάποιον τέτοιο μουσικόφιλο? Ε…τότε …παρ’το….ή δωσ’το ….Αφιέρωμα.
Τα δύο αδερφάκια από τη Νέα Υόρκη με πολύ Beach Boys, Sparks, Beatles, Bowie και T Rex μέσα τους (και κιλά έμπνευσης και δικιάς τους pop τραγουδοποιίας) , κάνουν μια μουσική επανάσταση εφήβων, που μόνο με την επάνάσταση των Supergrass μπορώ να βρώ ομοιότητες. Και όχι των Strokes ή των MGMT ή των Tame Impala.
Δεν είναι rock, αλλά είναι. Δεν είναι cool, αλλά είναι ότι πιο cool. Είναι απόλυτα επικινδυνο retro. Είναι αναχρονιστικό. Αλλά είναι εντελώς 2017. Και αυτό να το θυμάστε. Ακόμα κι αν δεν γίνουν.
Είναι κάτι σαν προφήτες που δίνουν δείγματα ήχου και του τι μπορούμε να έχουμε– αν θέλουμε (???) να περιμένουμε (όπως οι MGMT του 2ου album Congratulations- όταν όλοι τους ξέχασαν…αλλά εκεί έγινε η αλλαγή και όχι στο 2ο album των Tame Impala…δε βαριέσαι…ιστορία-που οφείλουμε να καταγράφουμε).
Ότι είναι να γίνει θα γίνει. Και οι Lemon Twigs είναι εδώ και όλο το r’n’r τους περιμένει…χωρίς άγχος. Ήρεμα και απλά. Γιατί είναι πολύ καλοί και ξέρουν καλά τι κάνουν- σε κάτι που μόνο καλοί μαθητές, μελετητές του r’n’r μπορούν να κάνουν. Και αυτοί είναι πολύ λίγοι πλέον.
Οι πιο πολλοί νέοι μουσικοί είναι κακοί μαθητές (και καθόλου μελετητές) απλά ακούν κάτι για 1-2 μήνες, κοπιάρουν κάτι και νομίζουν πως το εμαθαν. Απλά επειδή μαθαίνουν τα όργανα τους…Όχι, αυτό σε κάνει καλό εργαλείο. Όχι μουσικό. Και αυτοί οι πιο πολλοί είναι πάνω από 20…Oh…Mon Dieu…..(Τι να πρωτοσώσεις από την καμένη γή. Τα παιδιά γι’αρχή).
Είμαι σίγουρος πως οι νέοι αυτοί από τη Νέα Υόρκη(τα παιδιά που σώθηκαν λοιπόν) , σύντομα θα δικαιώσουν όσους τους πιστέύουμε. Για φέτος ας πούμε κάτι απλό, και κάπως προφητικό. Το “These Words” είναι το καλύτερο κομμάτι της χρονιάς από νεοεμφανιζόμενο καλλιτέχνη hands down, με όποιον τρόπο και για όποιον καλό λόγο. Και (λογικά) έρχεται μια κάποια σημαντική συνέχεια.
3. Radiohead – Present Tense
Δε νομίζω πως χρειάζεται να μιλήσω γι’αυτό το τραγούδι. Μοιάζει τουλάχιστον σπατάλη χρόνο και λέξεων.
Ένα από τα σπουδαιότερα κομμάτια των Radiohead ever. Και αν οι συνθήκες ήταν πιο απλές (στο συνολικό μουσικό πλαίσιο του 2016), ίσως το τραγούδι της χρονιάς.
Ειλικρινά είμαι ευγνώμων σαν ακροατής που ακόμα μου προσφέρουν τέτοιες, τέλειες ακουστικές εμπειρίες. Ειλικρινά δεν μπορώ να μην το νοιώσω.
Ένα ακουστικό-τεχνολογικό θαύμα, που πάει τη μουσική μίλια μπροστά. Πάνω σ’ένα αψεγάδιαστο τραγούδι. Από ανθρώπους που δε θέλουν και δε χρειάζονται να παίξουν κανένα παιχνίδι. Ούτε να παίξουν με τη μουσική και την τεχνολογία πλέον. Και πιθανόν να μην είναι όλες οι συνθήκες στην ομαδική και ατομική ζωή τους ιδανικές. Μεγαλείο όμως, και χάρη, υπό πίέση.
Αλλά, στην τελικοί, αυτοί ήταν τα τελευταία 20 χρόνια οι καλύτεροι εκφραστές της πίεσης που νιώθαμε συνέχεια, πριν καν τους ακούσουμε. Ηρθαν και την εξέφρασαν. Και έγιναν αυτό που έγιναν γι’αυτό. Γι’αυτό τους αγαπήσαμε εξ’αρχής ….και γι’αυτό στεναχωρηθήκαμε όταν τους χάσαμε.
Αλλά οι μεγάλες αγάπες δεν χάνονται ποτέ, όταν η αλήθεια τις ενώνει. Και εμείς είμαστε αληθινοί στο τι ζητάμε απ’αυτούς και αυτοί είναι πάντα ΑΛΗΘΙΝΟΙ στο τι κάνουν (άσχετα αν μας αρέσει περισσότερο ή λιγότερο κάποιες φορές).
Και αν συναντηθούμε σε Present Tense (πάντα η ένταση που μας ένωνε) το γιορτάζουμε ανθρώπινα και αληθινά. Δύο έννοιες που οι Radiohead αγαπούν να προάγουν με την μουσική τους . Και αυτή τη φορά το πετυχαίνουν ξανα 100%. Αυτή είναι η album version αυτού του αριστουργήματος. Υπάρχει και μια πιο «φουτουριστική» ακουστική, πιο επίσιμη σε video.
Ακούστε τες όλες. Ένα αριστουργημα από το 2016 για πάντα. Μέσα από ένα σπουδαίο album.
2, Nick Cave & The Bad Seeds – Distant Sky
Αν έχεις χάσει κάποιον (εννοώ να έχει πεθάνει κάποιος) το μόνο που κοιτάς είναι ο ουρανός. Η ελπίδά ότι αυτός ο κάποιος είναι κάπου εκεί- γιατί είναι η μόνη συνθήκη απώλειας, χωρίς ελπίδα στη γη .
Όσο και να αγαπάς τη γη. Η γη είναι το γνώριμο. Είναι εκεί που είσαι. Ο ουρανός είναι ο μακρινός… εχθρός και ο φίλος που δεν ξέρεις… και φιλάει τις μακρινές εκπλήξεις για μια άλλη ζωή, για αυτούς που χάνουμε. Για μας δεν το σκεφτόμαστε συνήθως, απλά γιατί η αγάπη για όσους αγαπάμε αληθινά (ειδικά όταν χάνονται), είναι μεγαλύτερη από την αγάπη για τον εαυτό μας. Δεν μας αφορά εκείνες τις ώρες το «Εγώ»…Για μας ας σκεφτούν άλλοι οταν έρθει εκείνη η ώρα…. Επίσης εμείς είμαστε τυχεροί που κοιτάμε τον όποιον πανέμορφο ουρανό, από τη γη, γιατί είμαστε ακόμα εδώ. Και ελπίζουμε ο ουρανός να είναι το πάτωμα του αγαπημένου και ένα σημείο οπτικής επαφής μαζί του.
Και σε πιο απλές απώλειες….Ακόμα και αν ζει ο άλλος και έχει χαθεί από τη ζωή μάς, ο μακρινός ουρανός είναι η κοινή σκεπή μας και το κοινό σημείο αναφοράς…αφού δεν υπάρχει κοινό έδαφος, πλέον.
Ο ουρανός είναι η ΜΕΓΑΛΗ ΟΜΟΡΦΙΑ. LA GRANDE BELLEZZA.
Αυτά νοιώθω με το ΜΕΓΑΛΕΙΩΔΕΣ “Distant Sky”.
Πάω και στοίχημα πως ο μεγάλος Nick Cave και οι Bad Seeds, όταν άκουσαν αυτην τη φωνή (της Else Torp– τραγουδίστριας του μεγάλου συνθέτη Arvo Part, σε μια από τις εισαγωγικές σκηνές της ΤΕΡΑΣΤΙΑΣ ταινίας του PAOLO SORRENTINO, μέσα σ’ένα ναό) , έννοιωσαν αυτό που νοιώσαμε όλοι, σχεδόν «ζήλεψαν» την ομορφιά και ήθελαν να το πάνε παρακάτω.
Τελικά λόγω συνθηκών….το πήγαν στα όρια του. Αυτό θα πει ΟΜΟΡΦΙΑ ΖΩΗΣ. Και ο NICK CAVE ξεπέρασε τον εαυτό του και οι BAD SEEDS, το έργο τους και τη φήμη τους, ως η καλύτερη live μπάντα. Μ’αυτό ακούγονται όλοι μαζί σαν η ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΕΝ ΖΩΗ ΜΟΥΣΙΚΟΙ για τη χρονιά…και δεν το κάνουν για το θάνατο.
Μας δίνουν την καλύτερη αναπαράσταση της ΖΩΗΣ όπως ακριβώς της αξίζει. ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΜΕΓΑΛΕΙΩΔΗΣ.
1. David Bowie – I Can’t Give Everything Away
Για ΑΠΟΛΥΤΑ ΕΥΝΟΗΤΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ…ΜΟΥΣΙΚΟΥΣ ΚΑΙ ΜΗ
MAJOR, SIR ….WE SALUTE YOU.
ΚΑΛΟ ΤΑΞΙΔΙ.
Σε μια χρονιά που τόσοι έφυγαν….. και κάποιοι έγραψαν και μουσική και μετά έφυγαν……και έκαναν έργο και μετά έφυγαν….
Αυτό το τραγούδι έχει ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΣΗΜΑΣΙΑ.
Μιλάμε για έναν ΑΝΘΡΩΠΟ που τα έχει κάνει ΟΛΑ στο ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ ΒΑΘΜΟ, που γηινος μπορεί να τα κάνει στον όποιο τομέα ενασχόλησης του.
Και όμως ακόμα και την τελευταία στιγμή της ζωής του, θέλει να την αποτυπώσει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο και να την κάνει ΕΡΓΟ.
Και μιλάμε για τον καλύτερο δυνατό ΔΙΚΟ ΤΟΥ τρόπο- δηλαδή …πολύ μακριά από το μέσο όρο. Δηλαδή ένα σπουδαίο έργο BOWIE.
Οπότε ας τα βάλουμε όλα σε μια απλή υπόθεση και να το δούμε απλά και λογικα:
Έστω ότι μπορεί να γράψεις κάτι ισάξιο ή και καλύτερο του HEROES, αν και αν και αν…και αν…
Μια χαρά
Έστω ότι μπορεί να κάνεις την εντύπωση που έκανε o Ziggy και να γράψεις τα albums εκείνης της περιόδου…αν και αν και αν και αν και αν… και αν…..
Ακόμα καλύτερα
Και πιθανον να έχεις μια καριέρα εξίσου σπουδαια, σε κάθε τομέα και τόσο σημαντική για 40 χρόνια και οι μουσικοί και μουσικόφιλοι στον πλανήτη να σε προσκυνούν …αν και ..και αν…και αν..και αν…και αν…και αν ..κλπ
Είσαι ΓΙΓΑΝΤΑΣ και MASTER
Αλλά ας σοβαρευτούμε για λίγο (όσο κι αν ο ίδιος –συνήθως- μισούσε, αυτή τη λέξη).
Έστω ότι ξέρεις πως πεθαίνεις- με απόλυτη ηρεμία και επίγνωση του τέλους…Και όμως την κρίσιμη στιγμή, όταν είσαι αυτός Ο MASTER που είσαι, πληρώντας όλες τις προηγούμενες προυποθέσεις (και πολλές ακόμα που δεν έχει νόημα να αναφέρουμε), ακόμα κι αν παραδώσεις κάτι τόσο σπουδαίο, όσο το Blackstar, και ειδικά το “I Can’t Give Everything Away”…. θα είσαι κάτι ΑΠΟΚΟΣΜΑ ΚΑΛΟ …
ΑΛΛΑ και πάλι δε θα είσαι ο DAVID BOWIE.
Sorry .. απλά …γιατί …..
Θα είσαι ΔΕΥΤΕΡΟΣ…ακόμα κι αν το κάνεις.
Γιατί???
ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΈΚΑΝΕ ΤΟΝ ΙΑΝΟΥΑΡΙΟ ΤΟΥ 2016.
ΚΑΙ ΘΑ ΤΟΝ ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΠΑΝΤΑ ΓΙ’ΑΥΤΟ ΚΑΙ ΟΛΑ ΟΣΑ ΜΑΣ ΕΔΩΣΕ.
ΚΑΙ ΠΟΣΟ ΠΙΟ ΕΥΓΕΝΙΚΑ ΝΑ ΜΑΣ ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΗΣΕΙ??? ΠΟΣΟ ΠΙΟ ΘΕΙΚΑ???
ΑΠΛΑ ΛΕΓΟΝΤΑΣ….
.I CAN’T GIVE EVERYTHING AWAY. (μέσα από ένα τρομερό σώμα δουλειάς που λέγεται Blackstar και δεν σηκώνει κριτική, αλλά αντέχει και τις πιο σκληρές κριτικές)
Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΠΟΥ ΜΑΣ ΕΔΩΣΕ ΤΟΣΑ – ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΠΩ ΤΑ ΠΑΝΤΑ (το δικό του «πάν» – αμφιβάλλω αν μόνο αυτό ήταν, αλλά αυτό μας έδωσε- που έγινε μέρος της ζωής εκατομμυρίων ανθρώπων τα τελευταία 40 χρόνια).
ΜΑΣ ΕΔΩΣΕ ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΣΑΝ ΑΠΟΛΥΤΟ ΚΥΚΝΕΙΟ ΑΣΜΑ.
ΤΟΣΟ ΕΝΤΟΝΑ, ΤΟΣΟ ΣΕΒΑΣΜΙΑ ΚΑΙ ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ.
ΑΠΟ ΕΝΑ UNIVERSAL ΠΛΑΣΜΑ ΠΟΥ ΗΘΕΛΕ ΝΑ ΜΑΣ ΚΑΝΕΙ ΚΑΛΥΤΕΡΟΥΣ.
ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΤΑ ΕΚΕΙ ΚΑΙ ΕΤΟΙΜΟ ΝΑ ΜΑΣ ΒΕΛΤΙΩΣΕΙ.
Αντίο 2016.
Αντίο ΑΡΧΗΓΕ.
Δείτε το πρώτο μέρος Εδώ, το δεύτερο μέρος Εδώ , το τρίτο μέρος εδώ, το τέταρτο μέρος εδώ , το πέμπτο μέρος εδώ, δείτε το έκτο μέρος εδώ
Θοδωρής Σουρβίνος
Leave a Reply