Η πρώτη φορά που έφαγα σουβλάκι στον Κώστα πρέπει να ήταν στα μέσα της δεκαετίας του 80. Θυμάμαι τον πατέρα μου να μου λέει «να εδώ είναι» και μένα να προσπαθώ να δω τον ψιλόλιγνο κύριο με την άσπρη ποδιά το μουστάκι και το αγαθό πρόσωπο, που ήταν κρυμμένος πίσω από καμιά δεκαπενταριά ανθρώπους όλων των ηλικιών. Η πρώτη εμπειρία ήταν παράξενη. Έβλεπα όλα τα άλλα, εκτός από το «σουβλατζίδικο».
Κάποια στιγμή προσπάθησα να υπολογίσω πόσα σουβλάκια έχω φάει στον Κώστα. Στην προσπάθεια μου να κάνω την πράξη, σκέφτηκα τον πατέρα μου. Αν εγώ τρώω τα τελευταία 30 χρόνια, εκείνος που περπάτησε για πρώτη φορά το πλακόστρωτο της Ανδριανού στην Πλάκα κάπου στα μέσα των 60s πρέπει να έχει φάει τα τριπλάσια από μένα. Δεν τα μέτρησα λοιπόν ποτέ. Απλά συνέχισα να τα τρώω.
Ο Κώστας Σωτηρόπουλος, (Κώστας για τους πελάτες και φίλους), ξεκίνησε να πουλάει τα σουβλάκια του με καροτσάκι το 1948 στην πλάκα και στο κέντρο της Αθήνας. Το 1950 ανοίγει στην οδό Ανδριανού 116 το μαγαζάκι του. Ο χώρος δεν πρέπει να ξεπερνούσε τα 2 τετραγωνικά. Ίσα που χωρούσε ο Κώστας όρθιος μπροστά από το πλατό με το πετρογκάζ, μαζί με την γυναίκα του που καθόταν ένα βήμα πίσω του στο σκαμπουδάκι της.
Εκεί γεννήθηκε το καλύτερο σουβλάκι της Αθήνας. Ο Κώστας έψηνε, η Αγγελική τύλιγε. Τα υλικά: Χοιρινό κρέας διαλεγμένο στο χέρι χωρίς ίχνος λίπους, μπιφτέκι ζυμωμένο από τον Κώστα χωρίς μπαχαρικά και καρυκεύματα, γευστική πίτα, κατακόκκινη ντομάτα, φρέσκο γιαούρτι, κρεμμύδι, μαιντανός, και πιπέρι καγιέν.
Τα χρόνια πέρασαν και ο εγγονός, Κώστας που έχει το όνομα του παππού του μαζί με την γυναίκα του, Πόπη, συνεχίζουν την παράδοση. Ο Κώστας φτιάχνει το ίδιο σουβλάκι όπως τότε. Το νέο μαγαζί βρίσκεται εδώ και 7 χρόνια περίπου στην οδό Πεντέλης, στο στενό που βρίσκεται κάθετα στην Μητροπόλεως, δίπλα στο παλιό Υπουργείο Παιδείας.
Ο Κώστας ο νεότερος σε καλωσορίζει πάντα με το χαμόγελο. Αν έχεις φάει σουβλάκι από τα χέρια του έστω και μια φορά θα θυμηθεί το μικρό σου όνομα. Η ταμπέλα πάνω από το κεφάλι του τα λέει όλα με δύο λέξεις: «Όχι άγχος» . Πρώτον γιατί θα περιμένεις και θα φας στην ώρα σου και δεύτερον γιατί ήρθες να απολαύσεις, να χαλαρώσεις, να πιεις μια μπύρα ή ένα τσίπουρο (χωρίς γλυκάνισο).
Τα υλικά τα διαλέγει ο ίδιος ένα προς ένα όπως γίνεται εδώ και 66 χρόνια. Αν ξεχαστείς θα σου χτυπήσει το καμπανάκι για να έρθεις να παραλάβεις το σουβλάκι σου. Τα χρήματα τα παίρνει ο ίδιος, μην τα δώσεις στην Πόπη. Μάλιστα υπάρχει συγκεκριμένη ιεροτελεστία. Αν δώσεις χαρτονόμισμα θα το πιάσει με την τσιμπίδα. Αν δώσεις κέρματα καλείσαι να τα ρίξεις μόνος σου μέσα στα τσουκαλιάκια που βρίσκονται εκεί μπροστά σου. Οι παλιοί πελάτες παίρνουν τα ρέστα μόνοι τους!
Στον χώρο θα δεις παλιές φωτογραφίες, φωτογραφίες πελατών, και στο βάθος έναν παγκόσμιο χάρτη στον οποίο οι ξένοι βάζουν πινέζες σημειώνοντας την χώρα καταγωγής τους.
Πολλοί με ρωτούν γιατί το θεωρώ το καλύτερο σουβλάκι της Αθήνας.
Νομίζω ότι είναι η ποιότητα και η παράδοση που με συγκινούν.
Έχω δει δύο ανθρώπους του μόχθου όταν ήμουν πιτσιρίκος, να δίνουν τον καλύτερό τους εαυτό και να προσφέρουν με χαμόγελο την «πραμάτεια» τους. Τριάντα χρόνια μετά βλέπω ακριβώς το ίδιο.
Διαφορετικά πρόσωπα, ίδιο σουβλάκι.
Ο Κώστας ψήνει, η Πόπη τυλίγει. ‘Οπως τότε.
Πάνος Λάκατζης
Φοβερό σουβλάκι ο Κώστας, από τα καλύτερα που έχω δοκιμάσει ποτέ. Τον επισκέφτομαι συχνά με τα φιλαράκια και περνάμε υπέροχα.
Την τελευταία μάλιστα φορά που πήγαμε φάγαμε …τζάμπα. Μας …κέρασε ο γεράκος λαχειοπώλης που περνούσε απέξω, καθώς το ΣΚΡΑΤΣ που πήραμε από αυτόν για χαβαλέ μας έδωσε 50 ευρώ. Πάντα τέτοια, και φαί και …τζάμπα 😉