Τρεις φορές έχω περάσει από τη συγκεκριμένη διαδικασία, των Πανελληνίων εξετάσεων. Η πρώτη ήταν όταν συμμετείχα εγώ, η δεύτερη με το γιο μου και η Τρίτη με την κόρη μου. Κάθε φορά ο διαγωνιζόμενος άλλο άτομο, η διαδικασία διαφορετική, η προσέγγιση ακόμη πιο διαφορετική.
Το άγχος όμως το ίδιο. Από τα παιδιά μεταβιβάζεται στους γονείς και το αντίστροφο. Οι Πανελλήνιες εξετάσεις είναι η πρώτη επαφή των παιδιών με ένα τόσο αγχογόνο ζήτημα. Ας τους το κάνουμε πιο διαχειρίσιμο και λιγότερο επώδυνο. Αν κρίνουμε από τον εαυτό μας, θα δούμε ότι ακριβώς αυτή η φάση στη ζωή μας έχει μείνει βαθιά χαραγμένη στη μνήμη μας. Ας μη γίνει λοιπόν μια τραυματική ανάμνηση για τα παιδιά μας. Δε χρειάζονται συμβουλές γιατί υπερτονίζουν την ήδη φορτισμένη κατάσταση του παιδιού. Η χρονιά τελείωσε. Η προετοιμασία έγινε. Οι νουθεσίες είναι περιττές γιατί θα αφήσουνε στον έφηβο χειρότερη ανάμνηση από τις ίδιες τις εξετάσεις. ΤΙ ΝΑ ΚΑΝΩ ΛΟΙΠΟΝ ΩΣ ΓΟΝΙΟΣ; Η απάντηση είναι ΝΑ ΣΥΜΠΑΡΑΣΤΑΘΩ. Να βρω τρόπους ώστε να δώσω στο παιδί μου την εναλλακτική λύση της χαράς. Η ΧΑΡΑ ΑΝΑΚΟΥΦΙΖΕΙ ΤΟ ΑΓΧΟΣ ΩΣ ΑΝΤΙΔΟΤΟ. Δημιουργώ λοιπόν μια ευχάριστη ατμόσφαιρα στο σπίτι ειδικά αυτόν τον τελευταίο μήνα, αντί να το φορτώσω με κουραστικές οδηγίες και συμβουλές.
Όταν ο γιος μου αποφάσισε ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ να δώσει Ιατρική – και τονίζω το μόνος του διότι ήταν το δικό του και όχι το δικό μας όραμα – τον στήριξα, του συμπαραστάθηκα και τον παρακίνησα να ευχαριστηθεί τη διαδικασία για να τη θυμάται ως μια δημιουργική περίοδο στη ζωή του και όχι ως μια δυσάρεστη βαριά δοκιμασία. ΕΤΣΙ ΤΟ ΑΓΧΟΣ ΠΑΙΡΝΕΙ ΤΗΝ ΠΑΡΟΔΙΚΟΤΗΤΑ ΠΟΥ ΤΟΥ ΑΞΙΖΕΙ.
Όταν η κόρη μου έδωσε πανελλήνιες για το Οικονομικό, δήλωσε ότι θέλει να φέρει εις πέρας τη διαδικασία εντελώς μόνη της ώστε να είναι δική της η προσπάθεια για να είναι όπως χαρακτηριστικά τόνισε ΔΙΚΗ ΤΗΣ και η επιτυχία ΔΙΚΗ ΤΗΣ και η αποτυχία. Τη σεβαστήκαμε και συμπαρασταθήκαμε με διαφορετικό τρόπο.
Αν ο γονιός δεν μπορεί να υποστηρίξει με ήρεμη συμπεριφορά το παιδί, είναι προτιμότερο να επιλέξει να μη λέει ΤΙΠΟΤΑ. Κι αυτό το ΤΙΠΟΤΑ όταν συνοδεύεται από αγάπη και απόλυτη κατανόηση έχει τη δική του ανεκτίμητη αξία. Είναι προτιμότερο από μια προσέγγιση που θα είναι ακατάλληλη για το παιδί μας. Επιστρατεύσαμε, λοιπόν, όλη την υπομονή μας και την ψυχική μας δύναμη κι αφουγκραστήκαμε τις ανάγκες και την ιδιαιτερότητα του κάθε παιδιού. Οι ίδιοι άνθρωποι συμπεριφερθήκαμε ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΑ, με αποτέλεσμα οι προσπάθειες και των δύο παιδιών μας να στεφθούν με απόλυτη επιτυχία! Ως ειδικός έχω εκπαιδευτεί να στηρίζω τέτοιες καταστάσεις. Ως γονιός ομολογώ ότι επιστράτευσα αντοχές που δε γνώριζα ότι είχα. Δεν πιέζουμε το παιδί, δεν το συγκρίνουμε, έχουμε ρεαλιστικές προσδοκίες, δεν ξεκινάμε προτάσεις με το αρνητικό «μην…». Τέλος, δε χρησιμοποιούμε προστακτική. Παρακινούμε, ενθαρρύνουμε και συμπαραστεκόμαστε ΜΕ ΔΙΑΚΡΙΤΙΚΟΤΗΤΑ.
Επικροτούμε τη φιλότιμη προσπάθεια και εμπνέουμε το παιδί για κίνητρο. Έχουμε στο μυαλό μας ότι οι Πανελλήνιες είναι εξετάσεις που άλλα παιδιά συμμετέχουν επιτυχώς και άλλα πιο επιτυχώς.
Ασημίνα Καραμαλέγκου – Σύμβουλος ψυχικής υγείας – Life Coach
Leave a Reply