Το άγχος των Πανελληνίων εξετάσεων μεταβιβάζεται από τα παιδιά στους γονείς και το αντίστροφο. Οι Πανελλήνιες εξετάσεις είναι η πρώτη επαφή των παιδιών με ένα τόσο αγχογόνο ζήτημα. Ας τους το κάνουμε πιο διαχειρίσιμο και λιγότερο επώδυνο. Αν κρίνουμε από τον εαυτό μας, θα δούμε
ότι ακριβώς αυτή η φάση στη ζωή μας έχει μείνει βαθιά χαραγμένη στη μνήμη μας. Ας μη γίνει λοιπόν μια τραυματική ανάμνηση για τα παιδιά μας.
Δε χρειάζονται συμβουλές γιατί υπερτονίζουν την ήδη φορτισμένη κατάσταση του παιδιού. Η χρονιά τελείωσε. Η προετοιμασία έγινε. Οι νουθεσίες είναι περιττές γιατί θα αφήσουνε στον έφηβο χειρότερη ανάμνηση από τις ίδιες τις εξετάσεις.
Τι μπορώ λοιπόν να κάνω ως γονιός; Αρχικά όταν μιλάω για το θέμα να τονίζω ότι το παιδί είναι υποψήφιο. Δεν τις δίνουμε μαζί με το παιδί μας τις εξετάσεις. Στη συνέχεια να συμπαρασταθώ δίνοντας στον έφηβο μου την λύση της χαράς.
Η χαρά λειτουργεί ως αντίδοτο στο άγχος. Δημιουργώ λοιπόν μια ευχάριστη ατμόσφαιρα στο σπίτι ειδικά αυτόν τον τελευταίο μήνα, αντί να το νφορτώσω με κουραστικές οδηγίες και συμβουλές. Μιλάω για το θέμα μόνο όταν το παιδί αναφέρεται σε αυτό.
Όταν ο γιος μου αποφάσισε μόνος το να δώσει Ιατρική – και τονίζω το μόνος του διότι ήταν το δικό του και όχι το δικό μας όραμα – τον στήριξα, του συμπαραστάθηκα και τον
παρακίνησα να ευχαριστηθεί τη διαδικασία για να τη θυμάται ως μια δημιουργική περίοδο στη ζωή του και όχι ως μια δυσάρεστη βαριά δοκιμασία. Έτσι το άγχος πήρε την παροδικότητα που του αξίζει και τη διάσταση που του αρμόζει ώστε να είναι παραγωγικό.
Όταν η κόρη μου έδωσε πανελλήνιες για το Οικονομικό, δήλωσε ότι θέλει να φέρει εις πέρας τη διαδικασία εντελώς μόνη της ώστε να είναι δική της η προσπάθεια για να είναι όπως χαρακτηριστικά τόνισε δική της και η επιτυχία δική της και η αποτυχία. Τη σεβαστήκαμε και συμπαρασταθήκαμε με διαφορετικό τρόπο.
Αν ο γονιός δεν μπορεί να υποστηρίξει με ήρεμη συμπεριφορά το παιδί, είναι προτιμότερο να επιλέξει να μη λέει τίποτα. Όταν το τίποτα συνοδεύεται από αγάπη και απόλυτη κατανόηση έχει τη δική του ανεκτίμητη αξία. Είναι προτιμότερο από μια προσέγγιση που θα είναι ακατάλληλη για το παιδί μας.
Επιστρατεύσαμε, λοιπόν, όλη την υπομονή μας και την ψυχική μας δύναμη κι αφουγκραστήκαμε τις ανάγκες και την ιδιαιτερότητα του κάθε παιδιού. Οι ίδιοι άνθρωποι συμπεριφερθήκαμε διαφορετικά, με αποτέλεσμα οι προσπάθειες και των δύο παιδιών μας να στεφθούν με απόλυτη επιτυχία!
Ως ειδικός έχω εκπαιδευτεί να στηρίζω τέτοιες καταστάσεις. Ως γονιός ομολογώ ότι επιστράτευσα
αντοχές που δε γνώριζα ότι είχα. Δεν πιέζουμε το παιδί, δεν το συγκρίνουμε, έχουμε ρεαλιστικές προσδοκίες, δεν ξεκινάμε προτάσεις με το αρνητικό «μην…». Τέλος, δε χρησιμοποιούμε
προστακτική. Παρακινούμε, ενθαρρύνουμε και συμπαραστεκόμαστε με διακριτικότητα. Επικροτούμε τη φιλότιμη προσπάθεια και εμπνέουμε το παιδί για κίνητρο. Έχουμε στο μυαλό μας ότι οι Πανελλήνιες είναι εξετάσεις που άλλα παιδιά συμμετέχουν επιτυχώς και άλλα πιο επιτυχώς.
Ασημίνα Καραμαλέγκου, Σύμβουλος Ψυχικής υγείας – Life Coach
Leave a Reply