Γράφαμε τον Σεπτέμβρη πως ο Σ. Κασσελάκης διαθέτει το προφίλ που φαίνεται να «επιβάλλει» η εποχή ώστε να σταθεί σαν νέος πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά έχουμε μείνει προς το παρόν μόνο στο προφίλ, το οποίο από μόνο του δεν μπορεί να πείσει πλειοψηφίες να σε προτιμήσουν για πρωθυπουργό.
Η παρουσία του νέου προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ, η ρητορεία του, τα επιχειρήματα του, πολιτικά και μη και η ετοιμολογία του εντός μιας ζωντανής συζήτησης βρίσκονται σε «εφηβικό» στάδιο, σε σχέση με τους αντιπάλους τους οποίους θα κληθεί να αντιμετωπίσει.
Έχει δεχτεί ανηλεή πόλεμο ενδοπαραταξιακά. Έχει αντιμετωπίσει άδικους χαρακτηρισμούς από στελέχη που δεν του έδωσαν ούτε μία ώρα ώστε να προσπαθήσει να προσαρμοστεί σε μία θέση που είναι οδυνηρά εμφανές πως είναι ασύμβατος για την ώρα, όμως οφείλει να καταλάβει πως εκπροσωπεί πολιτικό κόμμα και όχι δυτικό εταιρικό όμιλο. Οφείλει να μάθει να μιλάει πιο συγκροτημένα και να σέβεται τους κανόνες ενός κόμματος με το οποίο ένα χρόνο πριν δεν είχε ουδεμία σχέση. Προϋπήρχε του ίδιου, δεν το ίδρυσε εκείνος.
Γράφαμε επίσης πως ένα κόμμα εξουσίας έχει την εξουσία ως απώτερο στόχο στην ουσία και προσαρμόζεται βάση αυτής της λογικής στις επιταγές των εποχών. Η εκλογή Μητσοτάκη στην ΝΔ ανανέωσε το κόμμα σε επίπεδο κοινωνίας παραπάνω απ’ όσο και ο ίδιος ο Κ. Μητσοτάκης θα πίστευε.
Η εκλογή Ανδρουλάκη στο ΠΑΣΟΚ ανανέωσε την «καθημαγμένη» ιστορική αυτή παράταξη και την ανανεώνει, αν και με πολύ αργούς ρυθμούς και σε συνδυασμό με τα όσα διαδραματίζονται στον αξιωματική αντιπολίτευση. Η εκλογή Κασσελάκη στον ΣΥΡΙΖΑ και ότι αυτή έφερε, έχει αποστρέψει την κοινωνία έτι περισσότερο από το κόμμα αντί να το επανασυστήνει σταδιακά.
Οι λόγοι είναι πολλοί και έχουν να κάνουν και με την εικόνα διάλυσης που έχει δημιουργήσει η σκληρή εσωκομματική αντιπολίτευση που αντιμετωπίζει ο νέος πρόεδρος και η διαχείριση της από μέρους του, αλλά ας μην γελιόμαστε. Δεν ευθύνεται μόνο αυτή για την περαιτέρω συρρίκνωση του κόμματος σε επίπεδο δημοσκοπησεων τουλάχιστον.
Το «πείραμα» Κασσελάκη, ας μου επιτραπεί ο όρος, έχει σοβαρές δομικές αδυναμίες οι οποίες δεν καμουφλάρονται εύκολα με έμφαση στην ελκυστική εμφάνιση, την «διαφορετικότητα» και την αλόγιστη επίδειξη πυγμής, η οποία οδηγεί στην πλήρη «αποψίλωση» από καταρτισμένα στελέχη το κόμμα. Αναρωτιέμαι ποιος θα φτιάξει κυβερνητικό πρόγραμμα αν αποχωρήσει και η «νέα γενιά».
Ο κόσμος λοιπόν δεν είναι αφελής όσο κι αν επιμένουν να το θεωρούν κάποιοι. Ένας υποψήφιος ΠΘ πρέπει να είναι συμπαθητικός αλλά όχι μόνο αυτό. Δεν θα σε κάνει πρωθυπουργό μόνο αυτό. Πρέπει να ακούγεται πειστικός και να φαίνεται έγκυρος καικαταρτισμένος. Μέχρι στιγμής ο νέος πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ μοιάζει σα να βρέθηκε στη θέση αυτή από «σύμπτωση» και όχι από προσωπική επιλογή. Ακούγεται σκληρό και ίσως άδικο για έναν νέο άνθρωπο που δοκιμάζει κάτι καινούργιο, αλλά αυτό το καινούργιο δεν είναι μια νέα εργασία αλλά η ηγεσία της αξιωματικής αντιπολίτευσης μιας χώρας.
Μέχρι στιγμής ο Σ. Κασσελάκης δεν εκπέμπει πολιτικό κύρος και σεβασμό στο «ακροατήριο» και μέρα με την μέρα αλλάζει ιδεολογική κατεύθυνση και πολιτική άποψη χωρίς μάλιστα αυτό να είναι προιόν αναστοχασμού ή στρατηγικής, αλλά προηγούμενης αστοχίας την οποία προσπαθεί να «μπαλώσει». Αυτά τα μηνύματα είναι εξαιρετικά αποθαρρυντικά προς τον κόσμο, για πολιτικό που φιλοδοξεί, όπως λέει, να γίνει πρωθυπουργός. Όλα χρειάζονται μέτρο. Και η πυγμή και η αποφασιστικότητα και η αδιαμεσολάβητη επαφή με την κοινωνία και η προσπάθεια γοητείας.
Αποτελεσματικοί πολιτικοί ήταν αυτοί που ισορροπούσαν ικανοποιητικά σε όλα αυτά, κάνοντας σοβαρή ανάγνωση της συγκυρίας που αντιμετώπιζαν και όχι επιφανειακή. Αυτό δυστυχώς δεν είναι κάτι που διδάσκεται. Φαίνεται σχετικά νωρίς αν το χεις ή δεν το χεις σαν δεξιότητα και έχει οριοθετημένα περιθώρια βελτίωσης συνήθως. Όπως φαίνεται από νωρίς και το επίπεδο του επιτελείου που διαθέτει ένας πολιτικός αρχηγός. Πράγμα εξίσου σημαντικό με όσα προαναφέραμε. Ένας μέτριος αρχηγός μπορεί να «σωθεί» από ένα ικανό επιτελείο. Ένα κακό επιτελείο, μπορεί να κατακρημνίσει ακόμα και έναν καλό και ικανό αρχηγό όμως.
Χάρης Φιλιππάκης
Leave a Reply