Ο Μανώλης Κιλισμανής επέστρεψε στο λογοτεχνικό του ταξίδι με το καινούργιο του βιβλίο με τον λιτό τίτλο «Αζίζ» (Εκδόσεις 24 Γράμματα). Το τρίτο βιβλίο, μετά το «Στο Χωριό» και το «Παράλληλο Σύμπαν 13», είναι μια ιστορία αγάπης σε ένα δυστοπικό περιβάλλον, που μπορεί να και να το ζούμε (αφαιρώντας τη «συγγραφική» υπερβολή, όπως θα λέγαμε με …δημοσιογραφικούς όρους)
Δύο αγόρια ερωτεύονται. Είναι μαθητές της τελευταίας τάξης του σχολείου, σε μια προεκλογική περίοδο που ένας πολύ ακραίος πολιτικός δείχνει ότι είναι έτοιμος να καταλάβει την εξουσία και να αλώσει κάθε δημοκρατικό κεκτημένο.
Ο Έλληνας και ο αλλοδαπός-αλλόθρησκος. Τα δυο αγόρια ζουν έναν μοναδικό έρωτα που περιγράφεται από τον συγγραφέα με μια λιτότητα που αναδεικνύει την μοναδική εκείνη στιγμή που δύο άνθρωποι ζουν ευτυχισμένοι στο απόλυτο.
Στο βιβλίο ήρωες όμως είναι και οι γονείς των δύο αγοριών. Ο πατέρας του Αζίζ και οι γονείς του Έλληνα.
Είναι τρεις άνθρωποι που κληροδοτούν τα παιδιά τους αγάπη, ανεκτικότητα, ευθύτητα, αποδοχή. Είναι οι γονείς που κάθε παιδί θα ήθελε να έχει, είτε είναι ομοφυλόφιλο είτε στρέιτ.
Είναι οι γονείς-στήριγμα που στέκονται δίπλα στα παιδιά τους όχι μόνο στα δύσκολα αλλά και στην καθημερινότητα, στα απλά – που εν τέλει είναι πιο «δύσκολα» μερικές φορές προκειμένου να χτιστεί μια στέρεη σχέση εμπιστοσύνης.
Με ιδιαίτερη δεινότητα ο Μανώλης Κιλισμανής περιγράφει μια οικογένεια που ο σεβασμός μεταξύ τους φτάνει στο αποκορύφωμα. Οι γονείς στηρίζουν το παιδί τους χωρίς περιττές φιοριτούρες που θα μπορούσαν να τον δυσκολέψουν. Είναι δίπλα του όταν είναι λυπημένος, όταν αγωνιά, όταν είναι χαρούμενος!
Σκέφτηκα κάποια στιγμή, διαβάζοντας τον «Αζίζ»: μπορεί να υπάρχει τόση αγάπη σε μυθιστορηματικούς ήρωες; Μήπως διαβάζω κάτι μελό, εύκολο και αβασάνιστα γραμμένο; Προχωρώντας την ανάγνωση, κατάλαβα ότι κάθε λέξη και εικόνα που έστηνε έξυπνα ο συγγραφέας ήταν απολύτως απαραίτητη. Και πού είναι τελικά το «κακό» στο να συμπορευθούμε με θετικούς χαρακτήρες που παραμένουν τέτοιοι από την πρώτη μέχρι την τελευταία σελίδα, και άδολοι προσφέρουν τελικά μια άλλη αναγνωστική εμπειρία; Πουθενά, είναι η απάντηση.
Γιατί να μην αφεθώ να απολαύσω μια γλυκιά συνθήκη που ό έρωτας και η χαρά της ζωής υπερτερούν του αρνητισμού και της προδοσίας που υφέρπει γύρω μας;
Νομίζω ότι είχα ανάγκη να μπω σε ένα συγγραφικό σύμπαν που η αγάπη νικάει και καταφέρνει να ενώσει και όχι να διχάσει.
Η ερωτική ιστορία των δύο αγοριών μέσα στο πολιτικό-κοινωνικό σκηνικό που έχει φτιάξει ο Μανώλης Κιλισμανής είναι τελικά μια ιστορία της διπλανής πόρτας, που θα μπορούσε να έχει συμβεί (που θε έλεγε και ο Παύλος Παυλίδης) ή που συμβαίνει.
Η αντιπαραβολή των δύο κόσμων, του αγνού έρωτα και της στυγνής υποκρισίας και η επικράτηση του καλού – δεν θα κάνω παραπάνω σπόιλερ – κάνει τον «Αζίζ» ένα από τα πιο ενδιαφέροντα γραπτά που έχω διαβάσει τον τελευταίο καιρό.
Για το πρώτο βιβλίο του Μανώλη Κιλισμανή είχα γράψει ότι Σε μια εποχή που η ομοφοβία, μαζί με άλλες «…-φοβίες» ευδοκιμούν, το βιβλίο «Στο χωριό» είναι ένα βιβλίο που έπρεπε να γραφτεί και να εκδοθεί.
Σήμερα με τον «Αζίζ» ο Μανώλης Κιλισμανής κερδίζει με αξιώσεις τη θέση του στους νέους Έλληνες λογοτέχνες που ξέρουν να μας λένε ωραίες ιστορίες. Παράλληλα διατηρεί μια οξυδερκή ματιά στις κοινωνικές αλλαγές που ζούμε και που τις περιλαμβάνει στο βιβλίο του χωρίς επιτήδευση αλλά εντάσσοντας τες, μερικές φορές και υποτάσσοντάς τες στην αφήγηση της ιστορίας των ηρώων του. Κι αυτό προσωπικά με κάνει ευτυχή αναγνώστη!
Γιάννης Καφάτος
Leave a Reply