Παίρνω τη μπάλα μου και φεύγω – Μόνο που τα κόμματα δεν είναι η μπάλλα να την παρεις να φύγεις…

Από την εποχή του Αντρέα (Παπανδρέου, αν και το μικρό είναι αρκετο) και την ατάκα που ακούσαμε/διαβάσαμε και πρόσφατα απο τον κύριο Κασσελάκη, που ίσως κάποτε τον θυμόμαστε ως Στέφανο, «έθεσε εαυτόν εκτός κόμματος» έπρεπε να το παρουμε απόφαση ότι τα πολιτικά κόμματα ακόμη και τα πιο αγωνιστικά για δικαιώματα ελευθερίες λειτουργούν ως μια ιδιότυπη ιδιοκτησία του προέδρου τους.

Από τότε μέχρι σήμερα τα κόμματα άλλαξαν αρκετά και έβαλαν διαδικασίες σαν άλλοι μεγάλοι οργανισμοί. Και σωστά έκαναν αλλά μην παίζουμε και τις κουμπάρες μεταξύ μας. Όλοι ξέρουμε ότι ο αρχηγός, ο εκάστοτε αρχηγός, δίνει τον τόνο, «κρατάει» το κόμμα, και όταν θέλει κάτι, είτε το πει εν θερμώ, είτε το πει κατόπιν ωρίμου σκέψεως, βρίσκονται πάντα οι κατάλληλες διαδικασίες ώστε να επιτευχθεί το θέλημά του…

Θέλω να πω δηλαδή ότι αν η δεκαπενταμελής επιτροπή δεοντολογίας του ΣΥΡΙΖΑ, δεν επικυρώσει το «θέλω» του Στέφανου Κασσελάκη, δηλαδή να ξεπαρεού τον Στέφανο Τζουμάκα, τότε τα πράγματα θα είναι επαρκώς μπαχαλοειδή και τα σήμαντρα της αμσφισβήτησης του αρχηγού θα ηχούν και και ξέρεις, καμια φορά όταν στριγγλίζουν οι σειρήνες μπορεί να γίνει συγχρονισμός και να αρχίσουν να σπάνε τα γυαλικά. Και το ραγισμένο γυαλί με κάτι κόλλες από το τελεμάρκετινγκ το κολλάς. Το θρυψαλλιασμένο; Είναι πιο δύσκολο. Και ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ακριβώς λίγο πριν…

Τα κόμματα, όσο κι αν ζούμε σε μια σύγχρονη δημοκρατία με τις διαδικασίες μας, τα συμμετοχικά μας, τα οργανωτικά και τα διαδικαστικά μας, μοιάζουν με την μπάλα που έχει αρχηγός της γειτονιάς και που όταν τον ζορίσουν οι αντίπαλοι την παίρνει και πάει σ’ αλλη γειτονιά. Είτε μας αρέσει είτε όχι. Σε όλους άλλωστε αρέσει να γουστάρουν, λατρεύουν, πιστεύουν, να αφήνουν την τύχη τους σε πρόσωπα παρά σε απρόσωπες δομές. Οκ όχι σε όλους – ας μη γενικεύσω – στους περισσότερους, όπως έχει αποδείξει η ιστορία!

Ο ΣΥΡΙΖΑ πάντως θα έχει να το θυμάται τούτο το φθινόπωρο καθώς φωνές ακούγονται πολλές, ο Πρόεδρος επιστρέφει από τη Νέα Υόρκη, και ο «κήπος δεν είναι ακριβώς ανθηρός» που έλεγε και η ατάκα του Γιώργου Κωνσταντίνου στο «Καλώς ήλθε το δολάριο». Και είπαμε οι πολλές φωνές μπορεί να συγχρονιστούν και να αρχίζουν να θρυψαλλιάζονται τα γυαλικά στη σερβάντα!
Ίδωμεν!

Γιάννης Καφάτος